سعدی:سروی چو تو می‌باید تا باغ بیاراید ور در همه باغستان سروی نبود شاید

استاد ، خوشبختانه در بیت دوم به روشنی فرموده است که روی سخن با که دارد ،( کز تخم بنی آدم فرزند پری زاید ) وگر نه کسانی انواع تفسیرهای عرفانی و....... را بر ما روا میداشتند.

یازهم سعدیبازهم هنربازهم آهنگ و لطافت در سخن...بازهم کلام موزون...

ترسم نکند لیلی هرگز به وفا میلیتا خون دل مجنون از دیده نپالایدطبق نسخه محمد علی فروغی به این صورت صحیح می باشد.یعنی به همان صورتی که تاریخ ما نوشته است.

*ترسم نکند لیلی هرگز به وفا میلی*تا خون دل مجنون از دیده نپالایدنپالاید=از پالودن به معنی تراویدن=نشت کردن=فرو ریختن=روان شدنروایت درست تر:*ترسم که کند لیلی هر دم به جفا میلی*تا خون دل مجنون از دیده بپالاید

سرهاست در این سودا چون حلقه زنان بر درتا بخت بلند این در بر روی که بگشایدحلقه=کوبه در سودا=خیالچه سرها که در خیال رسیدن به یار چون کوبه بر در کوبیده شد و در گشوده نشد باید دید بخت با که یار است و در به روی که گشوده میشود.(تا یار که را خواهد و میلش به که باشد).

اگر همه نیکو سخنان پارسی گو اینجا کهتری خود باز گویند سزد پیش این شیرین سخن ، نو جوان که بودم به دبیرمان گفتم که بهترین سجع را شیخ جوینی نوشته و سعدی هم نیکو نوشته است ومن سال سوم دبیرستان بودم دبیرمان نگاهی کرد گفت هر چند تو در نو جوانی کتاب جوینی را خوانده ای اما باید کسی که أدب به سعدی گذاشتن را ندارند نمره نگیرد . ان روز گذشت و من بالیدم و حالا می دانم سعدی شیرین سخن دردانه دریست و شیخ جوینی نان به نرخ روز خور مغول ها بوده است و البته روان می نوشته است اما او اشکارا از تنها پسر خوارزمشاه یعنی سلطان جلال الدین که مردانه و دلیر با مغولان گجسته جنگید بد می گفته است و زبان روانی که بد مردم و کشور خود را بگوید خفه به .

با تفرقه خاطر، دنیا به چه کار آید..