سعدی:بی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبول من گوش استماع ندارم لمن یقول

بله،لمن تقول درسته.

با توضیحات استاد حسن انوری:لمن یقول: به آن کسی که {نصیحت} میگوید - نصیحتگو::گمان نکن منِ دلداده نصیحت بشنوم ... که گوش استماع برای شنیدن «آنکسی که نصیحت میگوید» ندارم

من بیت اول رو اینجوری شنیدم"ناصح گمان مبر که نصیحت کنم قبولمن گوش استماع ندارم لمن تقول"با توجه به واژه "من" فعلهی تقول و نصیحت کنم درست است.

مصرع دوم من گوش استماع ندارم لمن تقول درست است به معنای: من گوش شنیدن ندارم، برای که میگویی؟!لمن یقول که نوشته اید، چندان معنای رسا و زیبایی نمیرساند.

یعنی هیچ کس راجب بیت پنجم هیچ توضیحی نداره؟هیج کس هیج سوالی درباره مصرع دوم بیت پنج نداره.فقط لمن یقول؟!!!!

گرامی ابولحسنروزی سرت ببوسم و در پایت اوفتمپروانه را چه حاجت پروانه دخولمیگوید: من که چون پروانه ای گرد تو می گردم احتیاج به اجازه داخل شدن به حریم تو ندارم.پروانه ی دوم به مانای اجازه نامه است.

گرامی ابولحسنجواب شما در باز بینی ست

در نسخه جناب فروغی :... لمن یقول آمده است که به همان معنی که خانم مینا فرمودند ، اشاره دارد

طبق نقل (به مضمون) گزیدهٔ غزلیات سعدی به انتخاب و شرح دکتر حسن انوری معنای بیت عربی این است:«یا منیتی!» یعنی ای آرزوی من! جان من سرانجام در آرزو (هوی) از بین می‌رود (زایل می‌شود). اما یاد تو در جان از بین نمی‌رود.

سلام و درودبی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبولمن گوش استماع ندارم لمن یقولدر این بیت هر دو شکل «لمن یقول» و «لمن تقول» درست استاگر لمن یقول بخوانیم جمله خبری است به معنی اینکه من سخن کسی که دارد حرف می زند و نصیحت می کند را قبول ندارم که در این صورت، مَن موصول است.اما اگر تَقول بخوانیم مَن استفهامی است و باید به شکل استفهام خوانده شود به این معنا من گوش شنیدن نصیحت ندارم برای چه کسی می گویی؟اما نظر بنده این است که با توجه به دیگر سخنان سعدی، بهتر است تَقول خوانده شود به این ابیات توجه کنید:من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحتبرو ای فقیه و با ما مفروش پارسایییابرادران و بزرگان نصیحتم مکنیدکه اختیار من از دست رفت و تیر از شستمده ای رفیق پندم که به کار درنبندمتو میان ما ندانی که چه می‌رود نهانی

بسیار فرق باشد از اندیشه تا وصول..

سلام مجدد چند روز قبل در باره این بیت مطلبی را عرض کردم و این هم بحث تکمیلی:بی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبولمن گوش استماع ندارم لمن یقول. (تَقول؟)اگر مَن در لِمن را موصول بگیریم کل مصرع یک جمله است یعنی به این شکل می شود:من گوش استماع لمن یقول ندارم در این صورت جمله خبری است و جار و مجرور متعلق به مصدر استماع استاما اگر مَن در لِمَن را استفهام بگیریم در این صورت دو جمله داریم1- من گوش استماع ندارم. 2- لمن تقول؟در اینجا جار و مجرور متعلق به فعل تقول استاما کدام صحیح یا صحیح تر است؟می دانیم که حرف جر برای استماع، إلی است و ل به همراه استماع به کار نمی رود پس مَن را نمی توانیم موصول بگیریم و بهتر است یا درست است که استفهام باشد و در این صورت فعل مخاطب (لِمَن تقول؟) صحیح است که قرینه مصرع اول هم این را تأیید می کند .از سعدی که أفصح و أبلغ سخنوران عالم است چنین اشتباهی بعید است که حرف جر ل را به همراه استماع به کار ببرد

  یک دم نمی‌رود که نه در خاطری ولیک بسیار فرق باشد از اندیشه تا وصول...