سعدی:ای مرهم ریش و مونس جانم چندین به مفارقت مرنجانم

غزل نازیبا مگر....

آن کس که مرا به باغ میخواند....یکی از زیباترین غزلهای استاد سخن است( گر چه غزل بازیبا مگر برخی که منسوب بدویند در دیوان شیخ یافت نمیشود)نمونه درخشان سهل و ممتنع و تازه ، تازه تر از سبز نودمیده بهار.چنان تازه که شبی همین بیت را :آنکس که مرا به باغ میخواندبی روی تو، میبرد به زندانمبر تنی چند از نوپردازان فرو خواندم ، و از تازگی آن در شگفت ، نمی دانستند از کیست!!و هم من در شگفتی که کلیات نو و نوار سعدی در میان کتابهای میزبان بود!! باری؛برداشتم و غزل را تا به پایان خواندم که همه به یاد نداشتم و شگفتی بر شگفتی از «جان در آستین» « در دورسته » « ره بردن » « ره به در » و.... اما دوست بی سوات !! من نیز سوات به درد بخوری ندارم!ولی ، به گمانم مراد شاعر از در دو رسته دندانهای دلدار ، و از مرجان اشک خونین دلداده باشد. و البته همیشه باید گفت :المعنا فی بطن شاعر

کلمه دورسته در این مصراع به چه معناست؟ "آن در دورسته در حدیث آمد" فکر کنم اشتباهی در کار باشه در صورت امکان بررسی فرمایید.

با درود به دوستداران هنر...دو رسته ؛ منظور همان دو ردیف دندان یار می باشد که شاعر بواسطه ی درخشندگی و نظم و ترتیبی که دارند به " دو رسته دُرّ" تشبیه کرده است چنانچه سعدی در جایی دیگر سروده :چون دُرّ دو رسته ی دهانتنظم سخن دری ندیدمیادو رسته ی دُرّم در دهان داشت جایچو دیواری از خشت سیمین بپای...