سعدی:اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی من از تو روی نپیچم که مستحب منی

بیتی که جناب جلیلی از صائب بزرگ نقل قول فرمودند ازآن آصفی هروی است.

صائب نیز تضمینی از یک مصرع این غزل دارد:تو هم در آینه حیران حسن خویشتنی! زمانه ایست که هر کس به خود گرفتار است (صائب)

جمشید پیماننترسم از غم غربت ،اگر تو پیش منیهزار باغ بروید ،بگویی ار سخنی .مُـبَـشِّری ــ که مرا مژده ی رهایی داد ــنهان به قاب نقابش؛روانِ اهرمنی.زبـس که تیغ نهادند بر گلوی بهاربغیر خون نچکد از ستاکِ نسترنی .خمیده گردن بیدی، شکسته قامت سروبوَد اگر که نشانی ز چینی و شکنی .مگو که؛اینهمه ظلمت زچشم من زایدمگر تو می شنوی عطر نافه ی ختنی؟به تـیـغِ شیخِ ستمکار غرقه در خون شداگر بخاطر عشقی ، شکفته شد دهنی.به سایه سار زمستان نمی شود پیدا ؛«فراغتی و کتابی و گوشه ی چمنی»**از حافظ:دو یار زیرک و از باده ی کهن ؛دومنیفراغتی و کتابی و گوشه ی چمنی

چو سرو در چمنی راست در تصور من  چه جایِ سرو ،که مانند روح در بدنی  در حقیقت همانند سروی در باغ خیال و ذهن من هستی ..اما نه، سرو هم جایگاه تو را ندارد که تو مانند روح در جسم من هستی... درود خدا بر حضرت سعدی ...