سعدی:پادشاهی را شنیدم به کشتنِ اسیری اشارت کرد. بیچاره در آن حالت نومیدی ملک را دشنام دادن گرفت و سق...

سقط گفتن . [ س َ ق َ گ ُ ت َ ] (مص مرکب ) زشت گفتن . بد گفتن :

فرهنگ فارسی معین(خُ) [ ع . ] (اِمص .) 1 - پلیدی ، ناپاکی . 2 - بدذاتی ، بدسرشتی .

اذا یئس الانسان طال لسانهکسنور مغلوبٍ یصول علی الکلب(چون انسان به غایت مأیوس شود، زبانش دراز می‌گردد، یعنی زبان‌درازی می‌کند. و این همانند حالت گربه درمانده مضروب و مغلوب است که از زور درماندگی، بیم و باک را کنار می‌گذارد و به سگ (درنده هم) حمله می‌کند.

مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت که بسیار کس چون تو پرورد و کشتباسلام و احترام؛ این بیت از اسدی طوسی است.

غلط: ملک روی ازین سخن در هم آمددرست: ملک را روی ازین سخن در هم آمد---پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.

الْکاظِمینَ الغَیْظَ وَ الْعافِینَ عَنِ النّاسِ و آنان که خشم خود را رو می برند و از خطای مردمان در می گذرندآیه 134 سوره آل عمران در صفت اهل ایمانالَّذِینَ یُنفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَهمانان که در فراخی و تنگی انفاق می‏کنند و خشم خود را فرو می‏برند و از مردم در می‏گذرند و خداوند نکوکاران را دوست دارد

ﻭاﻗﻌﺎ زﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ

متن موجود دارای ایرادات فراوانی است که بدین شکل تصحیح می شود :پادشاهی را شنیدم که به کشتن اسیری اشارت کرد.بیچاره درحالت نومیدی به زبانی که داشت ملک را دشنام دادن گرفت وسقط گفتن که گفته اند :هرکه دست از جان بشوید هرچه دردل دارد بگوید.اذا یئسَ الانسانُ طالَ لِسانُهُ کَسنّورِ مغلوب یَصولُ عَلی الکلبِوقت ضرورت چو نماند گریز دست بگیرد سر شمشیر تیزملک پرسید که چه می گوید.یکی از وزرای نیک محضر گفت:ای خداوند جهان همی گوید:[و]الْکاظِمینَ الغَیْظَ وَ الْعافِینَ عَنِ النّاسِ .ملک را رحمت دردل آمدو از سر خون او در گذشت .وزیر دیگر[که ضد او بود]گفت:ابنای جنس ما را نشاید در حضرت پادشاهان جز به راستی سخن گفتن .این ملک را دشنام داد و سقط گفت.ملک روی ازاین سخن درهم کشیدوگفت:مراآن دروغ پسندیده تر آمد ازاین راست که توگفتی که روی آن در مصلحتی بود و بنای این بر خبثی .[و]خردمندان گفته‌اند :دروغی مصلحت آمیز به از راستی فتنه‌انگیز.هر که شاه آن کند که او گوید حیف باشد که جز نکو گویدبر طاق ایوان فریدون نبشته بودجهان ای برادر نماند به کس دل اندر جهان آفرین بند و بسمکن تکیه بر ملک دنیا و پشت که بسیار کس چون تو پرورد و کشتچو آهنگ رفتن کند جان پاک چه بر تخت مردن چه بر روی خاک

اشکالات متن را تصحیح نمیکنید؟ عاشق سایت تاریخ ما هستم و دوست دارم حتی یک ایراد هم نداشته باشد.

بسیار زیباست

سعدی را زیاد دوست دارم

به گفته یان ریپکا شرق شناس چک:سعدی بیش از آن که تابع اخلاق به‌صورت مطلق و فلسفی باشد، مصلحت‌اندیش است و ازین‌رو اصولاً نمی‌تواند طرفدار ثابت و بی‌چون‌وچرای قاعده‌ای باشد که احیاناً در جای دیگری آن را بیان کرده‌است. مثلاً راستگویی یک ارزش است؛ اما ممکن است شرایطی واقع شود که مصلحت، دروغ گفتن را ایجاب کند. سعدی در اولین حکایت از فصل اول گلستان، شرایطی را تصویر کرده‌است که در آن ارزش راست‌گویی زیر پا گذاشته می‌شود؛ در غیر این صورت نادانی پادشاه و بی‌رحمی وزیرانش باعث کشتار بی‌مورد می‌شود. سعدی در عالم واقع نیز به‌طور مطلق از یک سری قواعد اخلاقی ثابت پیروی نکرده‌است.

یادمه معلم ادبیاتمون می گفت: ویکتور هوگو در کتاب بینوایان سعی کرده همچین شرایطی رو به تصویر بکشه که:«دروغی مصلحت آمیز به که راستی فتنه انگیز»وقتی «ژان‌وال‌ژان» شمعدونی‌های کلیسا رو می‌دزده و کشیش به مامورا میگه که خودش شمعدونی‌ها رو به ژان وال ژان داده تا دستگیرش نکنن!هردو به تصویر کشیده‌اند اما این کجا و آن کجا!

کلام سعدی بی نهایت زیباست.کمتر کسی مطالب پند رو به این خوبی بیان میکنه

تفسیر ابیات ۷ الی ۹ فوق: چه زیبا و بدون تکلف "سعدی عزیز" بیان می‌کند: ای دوست و برادر به این دنیای خاکی دلبسته نشو، بلکه بایست فقط به آن قدرت مطلق جهان آفرین عشق ورزید. هیچگاه تکیه گاه و پناه خود را این جهان پست قرار مده، که بسیاری مانند تو را در خود پروراند و به کام مرگ کشاند. و زمانیکه روح و جان انسان آهنگ سفر به دنیای باقی کند، هیچ فرقی ندارد که بر تخت پادشاهی تکیه زده باشی و یا‌ زاغه نشین و بینوا بوده باشی.

در واقع ملک روی از این سخن در هم آورد هست

این حکایت جذاب را به زبان ساده امروزی با عنوان داستان اسیر و وزیر نیک خواه در قصه دون بخوانید.