سعدی:پادشاهی به دیده استحقار در طایفه درویشان نظر کرد. یکی زآن میان به فراست به جای آورد و گفت: ای م...

اگر کشور خدای کامران استوگر درویش حاجتمند نان استدر آن ساعت که خواهند این و آن مردنخواهند از جهان بیش از کفن بردچو رخت از مملکت بر بست خواهیگدایی بهتر است از پادشاهیظاهرِ درویشی جامه ژنده است و موی سِترده و حقیقتِ آن دلِ زنده و نفس مرده.نه آنکه بر در دعوی نشیند از خلقیو گر خلاف کنندش به جنگ برخیزداگر ز کوه فرو غلطد آسیا سنگینه عارف است که از راه سنگ برخیزدطریق درویشان ذکرست و شکر و خدمت و طاعت و ایثار و قناعت و توحید و توکل و تسلیم و تحمل.هر که بدین صفتها که گفتم موصوفست به حقیقت درویشست و گر در قباستاما هرزه گردی بی نماز هوا پرست هوس باز که روزها به شب آرد در بند شهوت و شبها روز کند در خواب غفلت و بخورد هر چه در میان آید و بگوید هر چه بر زبان آید رندست و گر در عباستای درونت برهنه از تقویکز برون جامه ریا داریپرده هفت رنگ در مگذارتو که در خانه بوریا داری

این حکایت طبق کتاب غلامحسین یوسفی حکایت شماره 45 است

پرده هفت رنگ در مگذار تو که در خانه بوریا دارییعنی تو که در خانه حصیر داری و روی حصیر مینشینی، پرده هفت رنگ دم در نذار. ریاکاری مکن

تشبیه بسیار زیبایی است.