سعدی:خلیلی الهدی انجی و اصلح ولکن من هداه الله افلح

زیبا بود

بسیار عالی ، علاوه بر اینکه این شعر به سه زبان سروده شده است قدرت اصلی شعر در آنجا رخنمون پیدا میکند که متوجه میشویم معانی کلی در همه ابیات در هر سه زبان تقریباً یکسان است.

فکر کنم سومی شیرازی باشد

شیرازی اسمی است که روی پهلوی گذاشته اید وگرنه چیزی دقیقا شیرازی وجود ندارد(مانندتهرانی که روی لهجه معیار گذاشته اید) البته نظر شما عزیزان هم همان پهلوی است که درحال تغییر وگذار به فارسی دری بوده است و یادگار دوران ساسانی است .

ابیات سوم هر مثلث به زبان شیرازی قدیم (میانه) است که متاسفانه در تصحیحات دیوان سعدی، به دلیل عدم آشنایی تصحیح کنندگان با این زبان، با اشتباهات فراوان نوشته شده است.خواهشمندم با مراجعه به تصحیح پیوست، که نسخه بسیار معتبر و جامعی است، این ابیات را تصحیح فرمایید.پیوند به وبگاه بیرونی

گمان می کنم بجز فارسی و غربی زبان سوم همان فهلویات یا زبان مادری رازی و سعدی و حافظ باشد.

این ویرایشی کە فرستادید بسیار خوب و درست بود .

 زین رو بدان شیرازی میگویند که  همزمان با این  گویشهای پنج شهر اذربایجان ری همدان سپاهان دینور   نیز پهلوی نامیده میشد -  این زبان تا دویست سال پیش در شیراز رواج داشت   - 

ببات ای  دهر دهنه تیر اری پشتنه هم شی تیر انه کمان بو کش اُی کشت بخش نخست بیگمان  دو گونه تواند بود اری پشت   میتواند پشت سر هم باشد یا انکه از سوی پشت  به پشتش - اری پشت از روی پشت ببارد این دهر دونا تیر  از سوی پشت این دهر دون   را تیر بر پشتش  بباردبخش دوم انگونه که صادقی گفته نه معنی میدهد و نه وزن درستی دارد -  یک بار شی =شد= رفت  امده و دگر بو برای چه بیارد انگونه که میگوید

داستان بر سر نام نیست این نه پهلوی ساسانی است و نه پهلوی پنج شهر پهله و نه پهلوی اشکانی  و زبان میان  پهلوی ساسانی و دری هم نیست این زبان تا دویست سال پیش  در شیراز رواج داشت و زمان کریمخان زند پارسی دری به شیراز امد

گُش اَ ثْهُن دار   اغت خاطر نرنزتکه ثخنی عاقلی ده بار اثنزت گوش به سخن دار گرت خاطر نرنجدکه سخنی را عاقل ده بار بسنجد کُه منعم بُی مبر کول  اثخُ درویشکو انش می بُنی دمبل مزش نیش چو منعم  باشی از سخن درویش شانه تهی مکن  که  دملش میبینی  مزنش نیشببات ای دهر دن ره تیر اری پشت نه هم شی تیر انه کمان بو کش ای کشت ببارد این دهر دون را  تیر به  رو  پشت /پشت سر هم      که تیر نارفته  بیرون از کمان  کشت نه کت تفسیر و فقه خواند اتشی ابهشت بس امدی کسوری ماند پیذه بیذشت نه تو که تفسیر و فقه خواندی به بهشت رویکه بس دیدم  که سواری ماند و پیاده بگذشتکه مسکینی اَوَست اش حق تو بهریهتمخن شزدم (مخنش از دم) نواخند انکه بیریستچو مسکینی  افتاد و نزد تو بگریخت  مخندش از پس  که نواخند انکه بگریتپذ کارنامگ ارتخشیر بابکان امده  پر اُ پست زد اُد  ان جام  از پست همیش از دست ارتخشیر اُ زمیگ  اوست پر به پست زد و ان جام پر از پست از دست اردشیر بزمین افتاد در سروده نیریزی امده عشق شتو وَ درو بکنماش چون جوسر درو بکنم دو چش مو که ترا بگریت  دست آکنم شز رو بکنمعزیزی کت هن  اش هر دم مدو پشکه صحبت زز ملال ارت بش از بشعزیزی که ترا هست هردمش مدو پیش که همنشینی نیز ملال اورد چو بسیار باشدقطب الدین یحیی بن زنگی شیرازی سخنور سده شش گوید تو گفتی قطب مسکی وانوازمبست گفتست و ای ززهم بوا دی بسی گفتی و این نیز هم بباید دید و چه ترش رو شنه کم ترغ خوان نیتزان  مسکی خبر هن کش خو نان نیغرش نان هاجه از حلوا نپرستنُنَ تی  گلشکر هن  غت بگرستبه چه ترش رو نشسته که ام  تره بر خوان نیستتو زان مسکین خبر هست کش خود نان نیستگرش نان  جوید از حلوا نپرسدنان تهی  گلشکرست گرت بگرسی و گرسنه  شویچه دُند انکش سه پخ خردست و تفتستکه مسکینی  وَ سرما گسنه خفتستچه داند انکه سه پخ خورده و گرم است که  بیچاره ای  به سرما گرسنه خفته است نوا که بفته از هنجار و رسته پشیمان بی که  نم خو م توشه نسته مباد که بیفتی از هنجار و رسته  و پشیمان بوی که نخوردم  و  توشه نستاندمکه بپسندت که مو خوز غصه نکْشِمکه گردم کرد و نخرم یا نبخشِمکه بپسندت که من خود از غصه نکشم که گردم کرد و نه خورم و نه بخشم جهوادان شیراز  هنوز گفتارشان  همینگونه (نکشم نخرم  بخشم )  است  و انگونه که  علی اشرف صادقی فرمودند از تنگی سرود نیستکه صوفی نادنه کند اش جمغ کووا گور جو منَت کش در به از تو که صوفی  ازنادانی کندش جامه کبودبه گور جود ماند که درش به از تودر= برون چنان تز دم دوت کز جون خو واکندکه پاکش خَورد  ا دیگ تهی  چه واکندچنانت از دم دود کز جان خون واکند چو پاکش خورد  با دیگ تهی چه کندکه احسان بکنه  وا هر  وی اصولیشنه مْیان هم بجت صاحب قبولیتو با هر بی اصولی احسان کن که (شنه میان =  ش ان میان  =میانشان )  میانشان صاحب قبولی بجوییغر از مو مشنه وا هر کس مگی رازکه جمغی می برَی  خهتر  هذ انداز گر از من میشنوی با هر کس مگو رازکه جامه ای که میبری  بهتر اندازه گیرتو از دشمن  بترسی غافل از دوست که غت دشمن ببوت  ات بپسنت پوستاگر دشمن ببود ترا پوست بپوساندکُذک می دی  کش ایرو ا جونی گفت مزم تس کش قلاشی نتوان اشنفتکودکی دیدم که امروز جوانی را میگفت   سیلی مزنم تو که دشنام نتوانی شنفت علی اشرف صادقی انرا در نیافته کذک می دی  = کودکی مدی  - ی کودکی میان  م  و دی افتاده - که خیرت بوت از این معنی کت اشنفتبگی رحمت و سعدی با کش ای گفت  ترا خیر باد از اینکه این شنوی و بگویی رحمت به سعدی باد کش این گفتاین سروده ها را سعدی  امیخته  با  عربی و پارسی دری   سروده و نمی توان ان را  شیرازی ویژه و سره دانست