سعدی:ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را اختیار آن است کاو قسمت کند درویش را

احتمالا بیت شش باید این طور باشه:"آنگه از خواب اندر آید مردم نادان که مرد"

مصرع اول در شعر دیگری از سعدی هم آمده است:ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش رانفس ما قربان توست و رخت ما یغمای تو

از قلم و دیدگاهِ این استادِ سخن انسان به حیرت می ماند : ابتدا ی غزل نصیحت میکند میانه ی غزل به خواننده امید می دهد و اورا به حرکت و جهد می خواند و راهِ درستِ جهد را به خواننده نشان میدهد در انتها با نهیب زدن به خود ( که سعدی اگر این حرف ها و مواعظ را خودت انجام ندهی هرچه خوردی و دیدی و گفتی و خواستی ، ازهمه مهم تر در آینده میخواهی ، حرامت باشد ) در واقع به خواننده آموزش میدهد که اگر روزی خواستی تو هم دیگران را نصیحت کنی ابتدا " اعمال " خودت را اصلاح کن به زبانی دیگر از مخاطب خواستارِ تفکر نیکو و خیر خواهانه برای دیگران و اعمالِ حساب شده و اصلاح در جهتِ تعالی و رشد فردی است که نهایتا به رشد و تعالی جامعه ختم می شود   اما حیرتم زمانی دوصد چندان می شود که بیت نخست را دوباره میخوانم ... به یادِ این شعر از استاد می افتم «سعدی! چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو» ای بی‌بصر! من می‌روم او می‌کشد قلاب را