سعدی:خرما نتوان خوردن از این خار که کشتیم دیبا نتوان کردن از این پشم که رشتیم

در بیت یازدهم «شفاعت بکند» درست تر نیست؟ یعنی: اگر روز قیامت یه بزرگی ما رو شفاعت کرد شایسته است نرنجیم چون روی زشتمون به این مشاطه نیاز داره...

دیبا نتوان بافت از این پشم که ریشتیم

خرما نتوان خوردن و دیبانتوان کردن غلط است.و وزن شعررا هم بهم مریزد صورت صحیح آن اینگونه است:خرما نتوان خورد ازاین خار که کشتیمدیبا نتوان کرد از این پشم که رشتیم

ذر بیت دوم لوح معاصی درست است نه حرف معاصی!!!

در بیت اول واژه ی خار غلط است و درست آن خاک و در بیت دوم لوح معاصی صحیح میباشد بجای حرف معاصی.

zemne sepas, dar mesra 2 az beite1 diba natavan baft, ham sahih astdar mesra1 az beite 2 bar loahe maasi sahihtar benazar miresad

بهشتیم از مصدر هشتن و هلیدن میاد.این فعل در زبان لری و تاتی هنوز استفاده میشه.در جمله تو مگه بهشتی من بیوم؟.یعنی مگه تو گذاشتی من بیام.؟یعنی اجازه ندادی.اینجا به نظر من یعنی در صلح رو بستیم و مسدود کردیم و انجامش ندادیم معنی پیدا میکنه. سپاس فراوان

خرما نتوان خورد از این نخل که کشتیم. دیبا نتوان بافت از این پشم که رشتیم چرا ؟ زیرا خرما ندادن خار که از بدیهی‌ات است در اینجا منظور شیخ از کیفیت وروشهاست همچنین است در مورد رشتن نخ است منظور این است که الزاما نخ پارچه دیبا باید بسیار ظریف ونازک ‌صاف باشد اینجا نیز کیفیت کار و زندگی مطرح است

معنی شعر،کسی که در دنیا ناتوان است و بهره ای ندارد ،چرا انتظار دارد از در بهشت وارد شود،از دنیا مانده واز بهشت رانده

با درودلطفا بیت اول اصلاح شود که دچار از هم گسیختگی وزنی نباشد.خرما نتوان خوردن => خورددیبا نتوان کردن => کردبا مراجعه به فایل تصویری شعر هم مربوط به صده نهم اشتباه صورت گرفته قابل مشاهده است.پیروز و پایدار باشید.

بیت یازدهمگر خواجه شفاعت نکند درسته.

دروددرمدت این آشنایی مختصربااین محفل ادب بسیار فراگرفته ام و ازنوشته های برخی به شخصیت پرمایه شان حتی باوجود غروری که اتفاقا این موهبت را بسیار زیباترجلوه گری کرده قبطه ها خورده ام.همچنین سکوتم معلول کم خردی ام بوده وبس.نثر هرچه ادیبانه تر, موثرتر چنانچه قصد افزودن دانش باشد....برای بیان آنچه ناگفتنش مقابل به واژه راتوجیه نکند جمله سازی بی جا نکنیموادبیات کم بینش مان راهمانطور که اکنون بردیگران پوشیده مانده واگ(ذ)اریم.مخلص اینکه شعور قابل درک است نه تحمیل شدنیوادبیات حیطه بسیار بالایی را شامل است که بتوان باغلو جلوه دادن واژگان آنرا به رخ کشید وجلب توجه نمود.چراکه چنین جمعی البته اهل فهم اند وادبامیداینکه این خط پالوده ازتزویر وفخرفروشی وغلو باشد.

در مورد معنی ابن بیت کسی میتونه راهنمایی کنه؟واماندگی اندر پس دیوار طبیعتحیفست دریغا که در صلح بهشتیم

واماندگی اندر پس دیوار طبیعتحیفست دریغا که دَرِ صلح بهشتیمبه نظرم می گوید : حیف است که با طبیعت در جدالیم و درین جدال وامانده ایم . دریغ است که با طبیعت از دَرِ آشتی در نیامده ایم .بهشتیم { فرو گزاردیم }

گرامی دوست جانمن نیز در متون قدیم یاد ندارم دیده باشم که چه ذات و چه معنا را با { ز } نگاشته باشند . گویا این نسل ماست که وارد بحث تفاوت شده ، و بسیار هم بجاست و زیباچنانچه در بسیار لغاط دیگر : اتاق ، طهران ، کبرا ، طاها ، حتا ، که اخیراً دیدم به صورت تاها و هتا می نویسند . مانا باشید و دلشاد

فرهنگ معین در مانای فرو گذاشتن چنین آورده است:1-مضایقه کردن ، کوتاهی کردن2 -مهمل گذاشتن، اهمال کردن3- ضایع کردن4- صرف نظر کردن، گذشت کردن5- ترک کردن6- رخصت دادن ، اجازه دادن7- آزاد کردن

چنین خوانده و شنیده امپیری و جوانی چو شب و روز بر آمدما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم و خداوند آگاه ترین است " بهشتیم فرو گذاشتیم ، گذاردیم "

گرامی خرم روزگاردر مورد گزاردن ، گذاشتن ، گذاردن و،،،،،انواع این لفظ در جای دیگری به تفضیل بحث شده و هیچ کدام نظر دیگری را نپذیرفت . ییاد دارم ، مرسده خانم دلیلی آوردند که خیلی ها مجاب شدند ، گفتند : آنچه که مادی و لمس کردنی باشد با { ذ }و آنچه که نباشد با { ز } می نویسیم . نقل به مضمون . تا چه قبول افتد . مانا باشید

گرامی مهناز من خویش در حدی نمی بینم که در این باره نظری از خود بدارم در فرهنگهای معتبر ( تا آنجا که این کمترین دیده است ) گزاردن و گذاشتن دو فعل متفاوت اند و فرو گذاشتن را در دهخدا یافتم بر من ببخشایید.

گرامی خرم روزگار درست میفرمایید در لغت نامه ها ، فروگذاشتن دیده ام ولی این در زمانی ست که شیئی مادی را مثلاً از دست زمین بگذارید ولی صلح چون ماده ی لمس کردنی نیست در موردش فروگزاشتن به کار می بریم ، هم درستتر است و هم این فرو گزاری را در بیان موردی غیر مادی بکار گرفته ایم که تفاوت را نشان می دهد . چه گذاردن بنویسیم و چه گزاردن کسی خرده نمی گیرد .چون هنوز بحث ادامه دارد که کدامین درست است مانا باشید

گرامی مهناز،سپاس می گزارم برای روشنگری ، این کمترین در هیچ فرهنگی سخنی در باره ماناهای ذات و معنای این افعال ندیده است و هم گمان نمی برم اجازه دادن در " بگذار تا مقابل روی تو بگذریم " اشاره به جابه جایی چیزی داشته باشد. ( نخستین گذاردن را می گویم) باز هم ببخشایید نادیده شب زنده دار !!

بنظر می رسد در مصرع دوم بر لوح معاصی صحیح باشد نه بر حرف معاصی!

پیری وجوانی چوشب و روز بر آمد ماشب شد وروز آمد و بیدار نگشتیم.

خرما نتوان خورد از این خار ( تیغ ) که کشتیمدیبا (ابریشم ) نتوان بافت از این پشم که رشتیم ... ریسیدن

اگر بعد پنج‌سال هنوزم براتون سواله، واماندگی اندر پس دیوار طبیعت اشاره به محدودیتای دنیای مادی و طبیعت داره، استعاره از محدودیت‌های این دنیاست. فعل مصرع دوم هم «هشتن» از گذاشتن و اینجا از بستن میاد. سعید نوشته: معنی شعر،کسی که در دنیا ناتوان است و بهره ای ندارد ،چرا انتظار دارد از در بهشت وارد شود،از دنیا مانده واز بهشت رانده

یادش بخیر، سال های دور، تو مسجد محل، دعای کمیل، مداح با دو بیت اول این غزل شروع میکرد، چه صفایی داشت...