صائب تبریزی:سال‌ها گل در گریبان ریختی چون نوبهار مدتی هم اشک می‌باید به دامان ریختن

ساقیا گو تا به کی اشک فراوان ریختن در فراقت خون دیده باید آسان ریختن جان عاشق چون سپندی شد بروی آتشتآتشت باید خرید و در دل و جان ریختن در پناه جان پناهی چون تو می باید نشست جام نوشید و به مستی باده در آن ریختن بس خوش الحانی و دل را با نوایت جان دهی با نوایت می توان چشم از هزاران ریختن جان اگر قابل نباشد در غم هجران تو در نهان باید که خون از هجر و هجران ریختن خم بشد تردید و بس چشمش ز عهدت شد به راه خوش نباشد این سبوی عهد و پیمان ریختن