صائب تبریزی:ز ابر اگر چه هوای بهار ناصاف است غمین مشو که سراپرده های الطاف است

این غزل صائب جوابی است به غزل حافظ با مطلع «کنون که بر کفِ گل جامِ بادهٔ صاف است»صائب در این غزل به مصاف با حافظ برخاسته است. حافظ گفته است : «ببر ز خلق و ز عنقا قیاس کار بگیر که صیت گوشه‌نشینان ز قاف تا قاف است»اما صائب با او موافق نیست می گوید: «نمی‌توان ز گرانان به گوشه‌گیری رست که کوه بر دل عنقا ز قاف تا قاف است».و تعریض سخت بر حافظ در این بیت صائب آشکار است:به نقش پردۀ غیب است تا دلت مایلهنوز آینه سینه تو ناصاف استصائب، به حافظ که پایبند نقش پردۀ غیب است می گوید که هنوز ناصاف هستی اگر در پی نقش بندی غیبی، و به کار نگارندۀ غیب در پردۀ اسرار و سر پنهان در تتق غیب می اندیشی هنوز سینۀ تو ناصاف است. به باور صائب، حقیقت را با سخن می توان ایجاد کرد ، با صناعت سخن. او در همین غزل می گوید که هیچ حجتی بالاتر از کلام نیست؛ تا سخن هست نیازی به دعوی و لاف نیست، تار و پود جهان در کف سخن‌باف است. کمتر شاعری در زبان فارسی می شناسیم که چنین شأنی  برای سخن‌سازی و سخن پردازی قائل باشد.