صائب تبریزی:شوق را آتش عنان دوری منزل می‌کند راهرو را منزل نزدیک کاهل می‌کند
❈۱❈
شوق را آتش عنان دوری منزل می‌کند
راهرو را منزل نزدیک کاهل می‌کند
همت پستی که در دامان ما آویخته است
کشتی ما را بیابان مرگ ساحل می‌کند
❈۲❈
تن‌پرستی همچو خون مرده بند دست و پاست
رقص فارغ‌بالی اینجا مرغ بسمل می‌کند
آرزوی خام گردآلود دارد سینه را
جوش بی‌جا آب این سرچشمه را گل می‌کند
❈۳❈
از دلم هر پاره‌ای محو است در هنگامه‌ای
خار این وادی چه با دامان محمل می‌کند
می‌کند نیکی و در آب روان می‌افکند
هرکه نقد جان‌نثار تیغ قاتل می‌کند
❈۴❈
ناوک تقدیر نی در ناخنت نشکسته است
کاوش مژگان چه می‌دانی چه با دل می‌کند
ناتوانی در طریق شوق سنگ راه نیست
جاده با افتادگی قطع منازل می‌کند
❈۵❈
شیره جان می‌کشد چرخ از وجود خاکیان
روغن از ریگ روان این سفله حاصل می‌کند
اضطراب دل به جان می‌آورد جسم مرا
این سپند شوخ خون در چشم محفل می‌کند
❈۶❈
ناتوانی بس که پیچیده است بر اعضای من
بر تنم موج هوا کار سلاسل می‌کند
(خنده دل را به دست ناامیدی واگذار
کاین گره را ناخن تدبیر مشکل می‌کند)
❈۷❈
صائب از خاطر بشو نقش امید و بیم را
ورنه دل را این رقم‌ها زود باطل می‌کند
کامنت ها