صائب تبریزی:

از آن جا که غزل 4520 در تاریخ ما صائب نیامده است، ذیلاً از روی دیوان صائب چاپ محمد قهرمان درج می شود:زخم ما پهلو به خنجر می دهدشیشه ما سنگ را پر می دهدسینه ی ما از هجوم درد وداغیادی از صحرای محشر می دهدشوق از افتادگان راه عشقمی ستاند پا و شهپر می دهدبی مگس هرگز نماند عنکبوترزق را روزی رسان پر می دهدناامیدی اول امّیدهاستنخل ما چون خشک شد، بر می دهدهوشیاری گر چه جان گفتگوستمی سخن را رنگ دیگر می دهداز بزرگی برخورد یارب محیطمی ستاند موم و عنبر می دهدهمت مردان مگر کاری کندنقش ما کی داد ششدر می دهدمی دهد زر را به زر هرکس چو گلخرده ی خود را به ساغر می دهدمی شود چون خامه صائب سرخ راهر که در راه سخن سر می دهدان شاء الله که درست تایپ کرده باشم. در صورت مشاهده ی غلط لطفاً حاشیه بنویسید.

با سپاس از زحمت و همت شما، متن شعر مطابق فرموده اضافه شد.

مصراع اولِ بیتِ آخر با توجّه به چاپ محمد قهرمان اصلاح شود: می شود چون خامۀ صائب سرخ رو