صائب تبریزی:پامنه بیرون زحد خود کمال این است و بس پیش اهل دید ملک بی زوال این است و بس

صائب در سرودن غزل و انتخاب ردیف، به قافیه و ردیف مصرع اوّل بیت زیر از عطار نظر داشته است:تو مباش اصلا ً کمال این است و بستو ز تو گم شو، وصال این است و بسمنطق الطیر، تصحیح دکتر شفیعی کدکنی، ص 238

مثل اینکه میرزا حبیب خراسانی این غزلشو بعد از خوندن این شعر صائب سروده:گوهر خود را هویدا کن؛ کمال اینست و بسخویش را در خویش پیدا کن؛ کمال اینست و بسسنگ دل را سرمه کن در آسیای رنج و درددیده را زین سرمه بینا کن؛ کمال اینست و بسهمنشینی با خدا خواهی اگر در عرش ربدر درون اهل دل جا کن؛ کمال اینست و بسدل چو سنگ خاره شد ای پور عمران با عصاچشمه‌ها زین سنگ خارا کن؛ کمال اینست و بسچند می‌گویی سخن از درد و رنج دیگرانخویش را اول مداوا کن؛ کمال اینست و بسباد در سر چون حباب ای قطره تا کی؟ خویش رابشکن از خود؛ عین دریا کن؛ کمال اینست و بسچون به دست خویشتن بستی تو پای خویشتنهم به دست خویشتن وا کن؛ کمال اینست و بسکوری چشم عدو را روی در روی حبیبخاک ره بر فرق اعدا کن کمال اینست و بس