صائب تبریزی:نمی روم قدمی راه بی اشاره دل که خضر راه نجات است استخاره دل

زاب حیات و خضر و ره، زد دلم استخاره ایهر قدمی که می روی، از دل تو اشاره ایجوشن کشتی دعاست، موج خطر که می زند کز لب خود فکنده ای، چون یم بی کناره ایگم نشود به شوره زار، در ره کعبه، در کویرهر که بدوزد این دو چشم، بر دل چون ستاره ایبرگ طرب به هر طرف، دامن و دست پر ز عیشهر که کند بسندگی، بر دل غنچه باره ایای ز پگاه کودکی، خواب غلط بخفته ایمحمل عشق لیلی است، این دل گاهواره ایگر که ز اهل دل شوی، رام تو هست کهکشانگردش و چرخ آسمان، از دل تو اشاره ایگردن توسن فلک، حلقه به حلقه در کمند، بیدق دل فکنده است، در تکِ تک سواره ایهر چه برشت و تاب داد، پردهء شرم دیده کردرشتهء تاب دیده باف، دیدن دیده واره ایغافل عشق خفته را، سینهء سنگ خاره را زآه شرر فشان بزن، از دم تک شراره ایتابش داغ دل شود، روزن راز روشنیعیش و طرب تراوشی، شادی بی شماره ایکودک دل بهانه جوست، مانده شدم ز خوی اودایهء عشق من کجاست؟ تا که رسم به چاره ایاز دو جهان فزون شود، سود سواد نقطه اشهمّت فکر صائب است، گر بکنی نظاره ایباز سروده این غزل، "رسته" مگر دو آشناگنج عظیم خفته را، ره ببرد به پاره ای