صائب تبریزی:ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن در برومندی ز قحط برگ و بار اندیشه کن

این شعر رو به صورت کامل وقتی میخواستم از یکی از مناصب سازمانیم استعفا بدم در پایان درخواستم نوشتم.یادش بخیر...

بسیار زیبا بود ممنون

دست در سوراخ میداری ز مار اندیشه کنپای بر گل مینهی از زخ خار اندیشه کنراز خود با یار خود هر چند بتوانی مگوی

لطفا این ابیات زیبا رو هم اضافه کنید. ممنون. دست در سوراخ میداری ز مار اندیشه کن پای بر گل مینهی از زخ خار اندیشه کن راز خود با یار خود هر چند بتوانی مگوی یار را یاری بود از یار یار اندیشه کن

کسی میدوه "دلهای دونیم" یعنی چه؟

با سلام یک مصرع در گوش من هست که میگوید « مرد طوفان نیستی از دریا اندیشه کن » یا مرد دریا نیستی از طوفان اندیشه کن !هر چقدر جستجو کردم شعری با این محتوا ندیدم آیا شما از این موضوع مطلع هستید ؟

گرامی ماهانبوی خون می‌آید از آزار دلهای دو نیمرحم کن بر جان خود، زین ذوالفقار اندیشه کنمنظور از دلهای دو نیم ، دلهای شکسته است که به ذولفقار علی تشبیه شده

درود بر محسن.2من فکر می کنم در مصراع دوم معنی دیگه ای نهفته باشه.مصراع اول دارای معنی روشنیه: اومدن توی این دنیا پشیمانی داره( بخاطر تمام غفلت ورزیهای انسان) رگ خواب هم اون رگیه که ب عقیده پیشینیان با فشردن آن انسان به خواب می رود ک این کار را دنیا ب خوبی انجام داده.یعنی دنیا و رنگارنگی آن باعث غفلت میشه.ولی حرف من اینه چرا صائب میگه همچو مار باید ب فکر باشیم؟؟؟

محسن جان به توضیح من توجه نکردیاز رگ خواب فراغت همچو مار ، اندیشه کنمی گوید : بترس ، از آن فراغتی که همچو مار است

رازِخود با یارِخود چندان که بتوانی مگویار را یاری بود،از یارِ یار اندیشه کن

سلام معنی زینهار کلمه ی پرهیز یا تاکید

دست در سوراخ میداری ز مار اندیشه کنپای بر گل مینهی از زخ خار اندیشه کن راز خود با یار خود هر چند بتوانی مگوی یار را یاری بود از یار یار اندیشه کن

با درود.کسی از اساتید یا دوستان می دونه دقیقا معنی این بیتش را بگه؟ نیست بی زهر پشیمانی حضور این جهاناز رگ خواب فراغت همچو مار اندیشه کن

محسن جان نیست بی زهر پشیمانی حضور این جهاناز رگ خواب فراغت همچو مار اندیشه کنزندگی این جهانی پشیمانی ها دارد که چون زهر کامت را تلخ می کندغافل مباش و بیدار باش که چون مار است این خواب غفلت و بی خبری

به این شعر که سرآینده آن لااَدری است توجه بفرمائید :   دست در سوراخها داری زمار اندیشه کنپای بر گل می نهی از زخمِ خار اندیشه کن گر شناور نیستی،در موج دریا پا مَنِهدر میان چون غرق گشتی از کنار اندیشه کن  پشّه از شب زنده داری خون مردم می خوردزینهار از عابد شب زنده دار اندیشه کن راز خود با یار خود هر چند بتوانی مگویار را یاری بود از یارِ یار اندیشه کن    نکته    آخرین بیت از شعر فوق در غزل صائب تبریزی نیز آمده : پشه با شب زنده‌داری خون مردم می‌خوردزینهار از زاهد شب زنده‌دار اندیشه کن   ادیبی از متاخّرین شعرای عرب ایرانی تبار در تعریب این بیت چنین گفته :   لایَخدَعنْکَ عابدٌ فی لیلِهِیَبکی و کُنْ مِن شَرِّهِ مُتَحَذِّراً لَمْ یَسهَرِاللّیلَ البَعوضُ و لَم یَصِحفی جُنحِهِ إلّا لِشُربِ دمِ الوَرَی  

سِیاهی‌های معصیت برد بس خواب، آدم را که دانی شام تارم هم برد بس خواب، عالم را   حیاتی در دلش شد آنکه حی شد در حیاطی تار به حق ره می‌بری گر حی کنی طی، شام تارم را   نشد شب‌زنده‌داری، آنکه شب بیدار و وردی گفت حیاطی تار گر باشد گذارم من نمازم را کنی عادت به هر چیزی که بینی مستمر او را کی شد عادت بکردن یا نکردن سنجه آدم را؟   ((دل روشن اسیر رنگ و بو هرگز نمی‌گردد در آتش می‌گذارد لاله و گل نعل شبنم را))   مهدی فصیحی رامندی