صائب تبریزی:من که روزی از دل خود میخورم در آتشم وای بر آنکس که نعمتهای الوان میخورد
❈۱❈
من که روزی از دل خود میخورم در آتشم
وای بر آنکس که نعمتهای الوان میخورد
شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.
کامنت ها