صائب تبریزی:سراب، تشنه‌لبان را کند بیابان مرگ خوشا دلی که به دنبال آرزو نرود

متن کامل شعر:بــــه تــــیـــغ از ســــر بــــی مـــغـــز آرزو نـــرود که بوی باده به یک شستن از کدو نرودبـــه پـــیــر مــیــکـــده هــر کـــس ارادتـــی دارد بــه آســتــان خــرابــات بــی وضـو نـرودز پــنـبــه ســر مــیـنـا بــه حــلــقــم آب چــکــان کــه بــی شــراب مـرا آب در گــلـو نـرودهـمـیـشـه مـنـفـعـل از خــوی خــودبــود بــدخـو کــه زردی آتــش ســوزنــده را زرو نــرودســراب تــشــنـه لـبــان را کــنـد بــیـابــان مـرگخــوشـا دلـی کـه بــه دنـبــال آرزو نـرودبــه جــوی خــویـشـتــن ایـن آب بــرنـمـی گـرددبــهـوش بــاش کــه چــهــره آبــرو نــرودز وصـــل کـــم نــشـــود خـــارخـــار درد طـــلــب کــه در مــحــیـط روانـی ز آب جــو نــرودکــشــیــده دار ز ســـودایــیــان عــشـــق زبـــان بـه شانه پـیچ وخم از زلف مشکبـو نرودمـنـم کـه قـسـمـتـم از تـیـغ یـار خـمـیـازه اسـت و گـرنه تـشـنه کـسـی از کـنار جـو نرودنــشـــاط فــرش بـــود در حـــریــم تـــنــگــدلــان ز هیچ غـنچـه نشـکـفـتـه رنگ وبـو نرودز ســفــلـگـان کــهـنـســال چــشــم جــود مـدار که چـون سـفال شـود کهنه آب ازو نرودنـمـی شـونـد خـسـیـسـان بـه مـال زاهـل کـرم بـه بـاده کـوتـهـی دسـت از سـبـو نـرودچه شد که گرم سخن ساخته است عشق مرا شـکر ز خـاطـر طـوطـی بـه گفتـگو نرودشـــکــر بـــه شــیــر گــراز مــهــر دایــه آمــیــزدبــهـانـه از دل طــفـل بــهـانـه جــو نـرودچــــو مـــوج صـــائب اگـــر پــــربــــرآورد غـــواصنمی رسـدبـه گهر تـا بـه خـود فـرو نرود