سایه:زین پیش شاعران ِ ثنا خوان که چشم شان در سعد و نحس ِ طالع و سیر ِ ستاره بود
❈۱❈
زین پیش شاعران ِ ثنا خوان که چشم شان
در سعد و نحس ِ طالع و سیر ِ ستاره بود
بس نکته های نغز و سخن های پر نگار
گفتند در ستایش ِ این گنبد ِ کبود
❈۲❈
اما زمین که بیش تر از هر چه در جهان
شایسته ی ستایش و تکریم آدمی ست
گمنام و ناشناخته و بی سپاس ماند
ای مادر ای زمین !
❈۳❈
امروز این منم که ستایشگر ِ توام
از توست ریشه و رگ و خون و خروش ِ من
فرزند ِ حقگزار ِ تو و شاکر ِ توام
بس روزگار گشت و بهار و خزان گشت
❈۴❈
تو ماندی و گشادگی ِ بی کرانه ات
طوفان ِ نوح هم نتوانست شعله کشت
از آتش ِ گداخته ی جاودانه ات
هر پهلوان به خاک رسیده ست گرده اش
❈۵❈
غیر از تو ای زمین که در این صحنه ی ستیز
ماندی به جای خویش
پیوسته زورمند و گران سنگ و استوار
فرزند ِ بدسگالی اگر چون حرامیان
❈۶❈
بر حرمت ِ تو تاخت
هرگز تهی نشد دلت از مهر ِ مادری
با جمله ناسپاسی ِ فرزند ِ بی شناخت
آری زمین ستایش و تکریم را سزاست
❈۷❈
از اوست هر چه هست در این پهن بارگاه
پروردگان ِ دامن و گهواره ی وی اند
سهراب ِ پهلوان و سلیمان ِ پادشاه
ای بس که تازیانه ی خونین ِ برق و باد
❈۸❈
پیچیده دردناک
بر گرده ی زمین
ای بس که سیل ِ کف به لب آورده ی عبوس
جوشیده سهمناک بر این خاک ِ سهمگین
❈۹❈
زان گونه مرگ بار که پنداشتی ، دریغ
دیگر زمین همیشه تهی مانده از حیات
اما زمین همیشه همان گونه سخت پشت
بیرون کشیده تن
❈۱۰❈
از زیر ِ هر بلا
و آغوش باز کرده به لبخند ِ آفتاب
زرین و پر سخاوت و سرسبز و دلگشا
بگذار چون زمین
❈۱۱❈
من بگذرانم این شب ِ طوفان گرفته را
آنگه به نوش خند ِ گهربار ِ آفتاب
پیش ِ تو گسترم همه گنج ِ نهفته را
کامنت ها