سایه:او راز گیسوان ِ بلندش شناختند ای خاک این همان تن ِ پاک است ؟
❈۱❈
او راز گیسوان ِ بلندش شناختند
ای خاک این همان تن ِ پاک است ؟
انسان همین خلاصه ی خاک است ؟
وقتی که شانه می زد
❈۲❈
انبوه ِ گیسوان ِ بلندش را
تا دوردست ِ آینه می راند
اندیشه ی خیال پسندش را
او با سلام صبح
❈۳❈
خندان ، گلی ز آینه می چید
دستی به گیسوانش می برد
شب را کنار می زد
خورشید را در آینه می دید
❈۴❈
اندیشه ی برآمدن ِ روز
بارانی از ستاره فرو می ریخت
در آسمان ِ چشم ِ جوانش
آنگاه آن تبسم ِ شیرین
❈۵❈
در می گشود بر رخ ِ آیینه
از باغ ِ آفتابی ِ جانش
دزدان ِ کور ِ آینه ، افسوس
آن چشم ِ مهربان را
❈۶❈
از آستان ِ صبح ربودند !
آه ای بهار ِ سوخته
خاکستر ِ جوانی
تصویر ِ پر کشیده ی آیینه ی تهی
❈۷❈
با یاد ِ گیسوان بلندت
آیینه در غبار ِ سحر آه می کشد
مرغان باغ بیهده خواندند
هنگام ِ گل نبود
کامنت ها