سایه:دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش خنده ی تلخی نهاده بر لب ِ پر نوش
❈۱❈
دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش
خنده ی تلخی نهاده بر لب ِ پر نوش
غمزده چون ماهتاب ِ آخر ِ پاییز
دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز
❈۲❈
من به خیال ِ گذشته بسته دل و هوش :
... ماه درخشنده بود و دریا آرام
ساحل ِ مرداب درخموشی و ابهام
شب ز طرب می شکفت چون گل ِ رؤیا
❈۳❈
عکس ِ رخ ِ مه در آبگینه ی دریا
چون رخ ِ ساقی که واژگون شده در جام
او به بر ِ من نشسته : عابد و معبود
دوخته بر چشم ِ من دو چشم ِ غم آلود
❈۴❈
زورق ِ ما می گذشت بر سر ِ مرداب
چهره ی او زیر ِ سایه روشن ِ مهتاب
لذت ِ اندوه بود و مستی ِ غم بود
سر به سر ِ دوش ِ من نهاده و دلشاد
❈۵❈
زمزمه می کرد و زلفش از نفس ِ باد
بر لب ِ من می گذشت نرم و هوس خیز
چون می ِ شیرین به بوسه های دل انگیز
هوش ِ مرا می ربود و مستی می داد
❈۶❈
مست ِ طرب بود و چون شکوفه ی سیراب
بر رخ ِ من خنده می زد آن گل ِ شاداب
خنده ی او جلوه ی امید و صفا بود
راحت ِ جان بود ، عشق بود ، وفا بود
❈۷❈
لذت ِ غم می نشست در دل ِ بی تاب
دیدم و می آمد از مقابل ِ من دوش
خنده ی تلحی نهاده بر لب ِ پر نوش
آه کزان خنده آشکار شنفتم :
❈۸❈
" بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! ... "
ناله فروماند در پس ِ لب ِ خاموش
غمزده ، چون ماهتاب ِ آخر پاییز
دوخته بر روی من نگاه ِ غم انگیز
❈۹❈
دیگر در خنده اش امید و صفا نیست
راحت ِ جان نیست ، عشق نیست ، وفا نیست
دیگر این خنده نیست نغز و دلاویز !
می نگرم در خیال و می شنوم باز
❈۱۰❈
می رود و می دهد به گوش ِ من آواز :
" بنگر رفتم دگر ز دست ِ تو رفتم ! ... "
کامنت ها