سایه:بر سر ِ گوری که روزی بود آتشگاه ِ عشق ِ من وز لهیب ِ آرزویی روشن و خوش تاب
❈۱❈
بر سر ِ گوری که روزی بود آتشگاه ِ عشق ِ من
وز لهیب ِ آرزویی روشن و خوش تاب
شعله می افراشت
وینک از خاکستری پوشیده
❈۲❈
کز وی جز خموشی چشم نتوان داشت
می چکئ اشک ِ نگاهم تلخ
می چکد اشک ِ نگاهم نیز در آن جام ِ زهرآگین
کز شرنگ ِ بوسه لبریزست
❈۳❈
وز فسونی تازه می خواند مرا هر دم که :
" باز آ ، این چه پرهیزست ! "
وز نهیب ِ گور ِ سرد ِ چشم ِ او
کاندر آن هرگونه امّیدی فرو مرده ست
❈۴❈
پای واپس می نهم
بی نیازی از بوسه ای پر شور
کز فریبی تازه می رقصد در آن لبخند
بی نیاز از خنده ای دلبند
❈۵❈
کز فسونی تازه می جوشد در آن آواز
می چکد اشک ِ نگاهم باز
بر سر گوری که روزی بود آتشگاه ِ عشق ِ من
وینک از خاکستر ِ اندوه پوشیده ست
❈۶❈
در میان ِ این خموش آباد ِ بی حاصل
در سکوت ِ چیره ی این شام ِ بی فرجام
می چکد اشک ِ نگاهم بر مزار ِ دل
می سراید قصه ی درد ِ مرا با سنگ ِ چشم ِ او
❈۷❈
با غمی کاندر دلم زد چنگ
وز پلاس ِ هستی ام بگسیخت تار و پود
می روم ، می گویمش بدرود
وز نگاهی خسته و پژمرده ، چون مهتاب ِ پاییز ِ ملال انگیز
❈۸❈
می گذارم بر مزار ِ آرزوهایم گلی ویران
یادگار ِ آن امید ِ گم شده ، آن عشق ِ یادآویز !
کامنت ها