سایه:مثل ِ یک بوسه ی گندم مثل ِ یک غنچه ی سرخ
❈۱❈
مثل ِ یک بوسه ی گندم
مثل ِ یک غنچه ی سرخ
مثل ِ یک پرچم ِ خونین ِ ظفر
دل ِ افروخته ام را به تو می بخشم ، ناظم حکمت !
❈۲❈
و نه تنها دل ِ من
همه جا خانه ی توست :
دل ِ هر کودک و زن
دل ِ هر مرد
❈۳❈
دل ِ هر که شناخت
بشری نغمه ی امید ِ تو را
که در آن هر شب و روز
زندگی رنگ ِ دگر ، طرح ِ دگر می گیرد
❈۴❈
زندگی ، زندگی
اما نه بدین گونه که هست
نه بدین گونه تباه
نه بدین گونه پلید
❈۵❈
نه بدین گونه که اکنون به دیار ِ من و توست
به دیاری که فرو می شکنند
شب چراغی چو تو گیتی افروز
وز سپهر ِ وطنش می رانند
❈۶❈
اختری چون تو پیام آور ِ روز
لیک ناظم حکمت !
آفتابی چون تو
به کجا خواهد رفت
❈۷❈
که نباشد وطنش ؟
و تو می دانی ناظم حکمت !
روز کاغذ ز کسی
وطنش را نتوانند گرفت
❈۸❈
آری ای حکمت ، خورشید ِ بزرگ !
شرق تا غرب ستایشگر ِ توست
وز کران تا به کران گوش ِ جهان
پرده ی نغمه ی جان پرور ِ توست
❈۹❈
جغد ها
در شب ِ تب زده ی میهن ِ ما
می فشانند به خاک
هر کجا هست چراغی تابان
❈۱۰❈
و گل و غنچه ی باغ ِ ما را
به ستم می ریزند
زیر ِ پای خوکان
و به کام ِ خفاش
❈۱۱❈
پرده می آویزند
پیش ِ هر اختر ِ پاک
که به جان می سوزد
وین شبستان ِ فرو ریخته می افروزد
❈۱۲❈
لیک جان داروی شیرین ِ امید
همچو خون ِ خورشید
می تپد در رگ ِ ما
و گل ِ گم شده سر می کشد از خاک ِ شکیب
❈۱۳❈
غنچه می آرد بی رنگ ِ فریب
و به ما می دهد این غنچه نوید
از گل ِ آبی ِ صبح
خفته در بستر ِ سرخ ِ خورشید
❈۱۴❈
نغمه ی خویش رها کن حکمت !
تا فرو پیچد در گوش ِ جهان
و سرود ِ خود را
چون گل ِ خنده ی خورشید بپاش
❈۱۵❈
از کران تا به کران !
جغد ها ، خفاشان
می هراسند ز گلبانگ ِ امید
می هراسند ز پیغام ِ سحر
❈۱۶❈
بسراییم ، بخوانیم رفیق !
نغمه ی خون ِ شفق
نغمه ی خنده ی صبح
پرده ی نغمه ی ماست
❈۱۷❈
گوش ِ فردای بزرگ
و نوابخش ِ سرود ِ دل ِ ماست
لب ِ آینده ی پاک
کامنت ها