صامت بروجردی:کرد بر اورنگ شاهی چون قرار یوسف اندر مصر با صدر اقتدار
❈۱❈
کرد بر اورنگ شاهی چون قرار
یوسف اندر مصر با صدر اقتدار
روزی اندر پیشگاه عزتش
شد زلیخا حاضر اندر خدمتش
❈۲❈
کرده پیری قامتش خم از الم
از پی تعظیم یوسف گشت خم
لب گشود اندر پی شکر و ثنا
گفت بادا حمد بی‌حد بر خدا
❈۳❈
کز معاصی خواجگان را بنده کرد
بببنده را در سلطنت پاینده کرد
گفت یوسف با زلیخا ازو داد
هیچ داری قصه خود را به یاد
❈۴❈
از چه روی اندر بر اغیار و یار
متهم کردی مرا درروزگار
ساختی از کید آشوب و فتن
سالها در کنج زندان جای من
❈۵❈
گفت آن روزی که دیدم روی تو
دل سپرده بر رخ نیکوی تو
هر چه بر من از بلا آمد فرود
جمله از حسن خدا داد تو بود
❈۶❈
ماه کنعان با زلیخا در جواب
گفت ای شوریده بی‌صبر و تاب
پس چه می‌کردی اگر بینی عیان
صورت پیغمبر آخر زمان
❈۷❈
آنکه گربر گیرد از عارض نقاب
از رخش ناچیز گردد آفتاب
آنچه خوبی هست و باشد کردگار
برده اندر خلقت حسنش به کار
❈۸❈
بس که دارد سکه حسنش رواج
گیرد از خوبی ز خوبان جمله باج
گفت با یوسف زلیخا کین کجاست
هر چه گفتی سر به سر صدقست و راست
❈۹❈
زانکه آمد تا تو را اندر زبان
ذکر و صف حسن آن آرام جان
مهر او بگرفته جا اندر دلم
داده جانی تازه بر آب و گلم
❈۱۰❈
آمد آندم از سما اندر زمین
از بر دادار جبریل امین
گفت می‌گوید خدای ذوالمنن
شد عیان صدق زلیخا نزد من
❈۱۱❈
دوست می‌دارم زلیخا را کنون
شد چه بر حب حبیبم رهنمون
این زمان اورا برآور ز انتظار
تو زلیخا را به عقد خود در آر
❈۱۲❈
آری آری واضح اندر ماسوی است
حب محبوب خدا حب خداست
احمد مختار را به این جلال
کرده خلقت تا خدای ذوالجلال
❈۱۳❈
تا قیامت می نجوید چرخ پیر
جز علی اکبر برای وی نظیر
هر که را شوق نبی میزد بسر
می‌نمودی بر رخ اکبر نظر
❈۱۴❈
آه از آن ساعت که والشمس الضحی
رو به میدا ن کرد کالبدر الدجی
شاه دین فرمود با افغان و آه
یا رب از حال دلم هستی گواه
❈۱۵❈
می‌فرستم سوی این قوم جهول
اشبه مردم به اخلاق الرسول
هیجده ساله علی اکبرم
می‌رود یا رب چو جان از پیکرم
❈۱۶❈
الغرض شه‌زاده عالیجناب
راند بر قلب سپه اسب عقاب
زد به فرق دشمنان از بسکه تیغ
کشت خلقی را ز تیغ بی‌دریغ
❈۱۷❈
تشنگی از دست بردش اختیار
شد روان پیش پدر از کارزار
گفت واغوثاه ای باب العطش
اکبرت از تشنگی بنمود غش
❈۱۸❈
شاه گفتا «یا بنی اصبر قلیل
جدک الساقی بماء السلسبیل»
تا تسلی یابد آن آرام جان
شه نهاد اندر دهان وی زبان
❈۱۹❈
چو زبان شه مکید آن خون جگر
باب خود را دید از خود تشنه تر
در جهان یک باره از دل جان نهاد
بار دیگر رو سوی میدان نهاد
❈۲۰❈
منقذ بن مره چون دیدش به جنگ
کار را بر کوفیان بنمود تنگ
گفت رقتم تا نهم با شور و شین
داغ اکبر بر دل ریش حسین
❈۲۱❈
در کمین وی نشست و بی‌دریغ
فرقوی منشق نمود از ضرب تیغ
تاب رفت از پیکر آن نازنین
سرنگون شد از عاقر اندر زمین
❈۲۲❈
هر که دید از قوم کوفی فرصتی
زد به جسم نازنینش ضربتی
بی‌تامل برکشید از دل فغان
سوی شاه دین که بابا الامان
❈۲۳❈
نیست یارای نوشت خامه را
مختصر کن (صامت) این هنگامه را
کامنت ها