شاه نعمت‌الله ولی:رنج عشقی کشیده ام که مپرس دُرد دردی چشیده ام که مپرس

درد عشقی کشیده‌ام که مپرسزهر هجری چشیده‌ام که مپرسگشته‌ام در جهان و آخر کاردلبری برگزیده‌ام که مپرسآن چنان در هوای خاک درشمی‌رود آب دیده‌ام که مپرسمن به گوش خود از دهانش دوشسخنانی شنیده‌ام که مپرسسوی من لب چه می‌گزی که مگویلب لعلی گزیده‌ام که مپرسبی تو در کلبه گدایی خویشرنج‌هایی کشیده‌ام که مپرسهمچو حافظ غریب در ره عشقبه مقامی رسیده‌ام که مپرس.این غزل حافظ احتمالاً کنایه ایست به صوفی مشهور شاه نعمت الله ولی.این صوفی پرآوازه درغزلی شروع به تعریف وتمجید ازخود کرده وادّعانموده که درسیرو سلوک به مقاماتی رسیده است!احتمالاً حافظ تحت تاثیراین غزل قرارگرفته وبه منظوربه رُخ کشیدن ِ قدرت عشق ونشان دادن مناظرزیبا وخیال انگیزطریق عشق، تصمیم به خَلق این اثرزیبا (درپاسخ به صوفی شهر) گرفته است.