شاه نعمت‌الله ولی:ای آنکه طلب کار خدایی به خود آ از خود بطلب کز تو خدا نیست جدا

وزن مصرع دوم از بیت دوم نمی خواند.اقرار نمایی به خدایی به خدااین با فلسفه وحدت وجو عارفان هم صازگار استاقرار نمایی به خدایی خداهم از نظر وزن مشکل دارد هم بسیار عامیانه و سطحی است. هرچند با تفکر حوزوی سازگار است اما دقت شود که شاه نعمت الله حوزوی نبوده و یک عارف و باورمند به بحث حلول یا اتحاد است.خواهش می کنم تفکرات شخصی را لحاظ نکرده و ابیات را تحریف نکنید.

مصراع چهارماقرار نمایی به خدایی خداضمنا مصراع دوم خدا و جدا درست جایگذاری شده

به نظر من اگر در مصراع دوم جای دو کلمه ی( خدا و جدا) با هم عوض شود بهتر است.

ای آنکس که از خدا طلبکاری ، از خودت بخواه که خدا با توست ! اصلا تو جزئی از خدا بوده ای ، پس به خودت بیا و خودت رو پیداکن ، وقتی که خودت رو یافتی به خدا رسیدی ! ای فائقه اگه توفیق یافتی و خودت رو شناختی ،منو فراموش نکن و برام دعاکن ، کارم گیره . . . . پرواز !

اگر طالب خدا شناسی وخداجویی هستی به خودت رجوع کن.( نفخت فیه من روحی)

من عرف نفسه عرف ربههرکس خودش را شناخت پروردگارش را شناخته است

من عرف نفسه فقد عرف ربه

درودوقتی خداوند می فرمایید از روح خود در انسان دمیدمپسخود رو که پیدا کنیممی توانیم بهتر حضور خدا رو حس کنیم

هیچ ایرادی نیست وتنها ایراد و مشکل نگرش مخاطب است! شاعر قسم خورده بخدا جهت تاکید.