شهریار:ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت وی جام بلورین که خورد باده نابت

سلامباید دو مصراع اول و مصراع دوم بیت پنجم با علامت سؤال نوشته بشه.این غزلم بر اساس یکی از غزلیات حافظ سروده شدهنمیدونم غزل چندمهبا همین تیپ قافیه ها

بسیار شیوا رسا است خدایش بیامرزد

حضرت استاد آیت الله فاطمی نیا از این بیت " آهسته که اشکی به وداعت بفشانیم ای عمر که سیلت ببرد چیست شتابت " بسیار خوششان آمده است .

خیلی خیلی قشنگ بودواقعا لذت بردم

عجب بیتی است این بیت .ای کاش فقط همین یک بیت را همیشه آویزه گوشمان می کردیم:"آهسته که اشگی به وداعت بفشانیمای عمر که سیلت ببرد چیست شتابت"

بسیار زیباست. در بیت 3 و 8 اشگ به اشک تبدیل شود. با تشکر

بسیار زیبا ودلکش و نغز است شعر استاد اما........."همه عالم طرفی کشور ما هم طرفی...... شهریاری طرف ماو به جز ایران نیست" قسمتی از شعر بنده حقیر است

واقعا شاهکار است شاهکار.......

شهریار با شعر علی ای همای رحمتش معروف بود. اما برخی حسودان ادیب نما می خواستند بگویند شهریار در غزل گویی توانا نیست. شهریار غزل "نقش حقایق" را سرود و دهان همه حسودان بسته شد. تازه مضمون این غزل یک مضمون عرفانی و معنوی است و این مضمون چندان با غزل رایج سر و کار ندارد. اگر می خواست در رابطه با عشق زمینی یا همان عرفان رایج ولی در با الفاظ عشث زمینی می سرود چیز دیگری می شد.

دیدی که چه غافل گذرد قافه عمر بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت آهسته که اشکی به واعت بفشانیم ای عمر که سیلت ببرد چیست شتابت این دو بیت یکی از شاه ابیات مرحوم استاد شهریار است ، بسیار ظریف و پر نغز

آمد و با این بیت بازهم آتش به جانم انداخت و رفت...دیدی که چه غافل گذرد قافله عمربگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت

این غزل زیبا در اصل اقتباس و استقبالی از این غزل معروف حضرت حافظ است: ای شاهد قدسی که کشد بند نقابتو ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبتخوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوزکاغوش که شد منزل آسایش و خوابتدرویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشداندیشه آمرزش و پروای ثوابتراه دل عشاق زد آن چشم خماریپیداست از این شیوه که مست است شرابتتیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفتتا باز چه اندیشه کند رای صوابتهر ناله و فریاد که کردم نشنیدیپیداست نگارا که بلند است جنابتدور است سر آب از این بادیه هش دارتا غول بیابان نفریبد به سرابتتا در ره پیری به چه آیین روی ای دلباری به غلط صرف شد ایام شبابتای قصر دل افروز که منزلگه انسییا رب مکناد آفت ایام خرابتحافظ نه غلامیست که از خواجه گریزدصلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابتحافظ