شهریار:ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی تا مگر پیرانه سر از سر بگیرم نوجوانی

ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی تا مگر پیرانه سر از سر بگیرم نوجوانیآری آری نوجوانی می توان از سرگرفتنگر توان با نوجوانان ریخت طرح زندگانیگرچه دانم آسمان کردت بلای جان ولیکنمن به جان خواهم ترا عشق ای بلای آسمانیناله نای دلم گوش سیه چشمان نوازدکاین پریشان موغزالان را بسی کردم شبانیگوش بر زنگ صدای کودکانم تا چه باشدکاروان گم کرده را بانگ درای کاروانیزندگانی گر کسی بی عشق خواهد من نخواهمراستی بی عشق زندان است بر من زندگانیگر حیات جاودان بی عشق باشد مرگ باشدلیک مرگ عاشقان باشد حیات جاودانیشهریارا سیل اشکم را روان می خواهم و بستا مگر طبعم ز سیل اشکم آموزد روانی

گرچه دانم آسمان کردت بلای جان ولیکنمن به جان خواهم ترا عشق ای بلای آسمانیشادمانی بعد عمری خود به تبریک من آمدراستی تبریک دارد بعد عمری شادمانی غم برون رفت از دل و بی خانمان شد گو ببیندآنچه ما دیدیم ای دل از غم بی خانمانیماه من با نوجوانی خوب داند قدر عاشقوز چنین بختی جوان پیر تو داند قدردانی مهربان ماه مرا مسکین دلم باور نداردبس که دیده است ازمه نامهربان نامهربانیناله ی نای دلم گوش سیه چشمان نوازدکه این پریشان مو غزالان را بسی کردم شبانی