شهریار:ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می‌کنی خاری به خود می‌بندی و ما را ز سر وا می‌کنی

بسم الله الرحمن الرحیمدرکتاب سرود فرشتگان(مجموعه غزلیات شهریار) بامقدمه وشرح حال یدالله عاطفی و خوشنویسی اشعار یدالله عاطفی انتشارات زرین چاپ دوم 1391این غزل رابه همان صورت صطفی عرض کرده اند آورده است لطفا اصلاح کنید

خیلی شعر خاصیه

منظور خار در بیت اول میتونم بپرسم چیه

بسم الله الرحمن الرحیمآقامحمد خار به خود بستن در این بیت کنایه از اینه که یه کاری میکنی که ما رو از خودت دور کنی

وقتی میخواین گلی رو بچینید خار مانع میشه شهریار اینجا به همین موضوع اشاره داره در مصرع اول معشوق تشبیه به گل شده و در مصرع دوم کم محلی ها و ناملایمتی هایی که باعث میشه شهریار به معشوق نرسه رو به خار تشبیه کرده

بسم الله الرحمن الرحیمبه نظر می رسد خار به خود بستن حاظر شدن معشوق با دیگرانی که هرگز ملاطفت و ملایمتی با او ندارند مانوس شدن و مرتبط شدن است. اما با عاشق دلسوخته خود حاظر نیست مانوس شود

با سلام من متن شعر را جای دیگر به نحو زیر دیده ام ولی منبع درستی ندارم فقط سوال دارم که کدام درست است ..ای غنچه ی خندان چرا خون در دل ما می کنیخاری به خود می بندی و ما را ز سر وامی کنیاز تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا می کنیای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه رابادوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می کنیآتش پرید از تیشه ات امشب مگر ای کوهکناز دست شیرین درد دل با سنگ خارا می کنیبا چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملالزشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می کنیامروز ما بیچارگان امید فردائیش نیستاین دانی و با ما هنوز امروز و فردا می کنیدیدم به آتش بازیت شوق تماشایی به سرآتش زدم در خود بیا گر خود تماشا می کنیآه سحرگاهم ترا ای شمع مشتاقم به جانباری بیا گر آه خود با ناله سودا می کنیای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدندر گوشه ی میخانه هم ما را تو پیدا می کنیما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمنشور افکن و شیرین سخن اما تو غوغا می کنی

با سلام.در این آدرس بیت های دیگری نیز برای این شعر آمده است:پیوند به وبگاه بیرونی

من یک متن دارم که بیت اولش این هست: گل خندان گرنخندد چه کند؛علم ازمشک نبندد چه کند:وادامش این غزل ازشهریار است که در153 امده است ایا درست میگویم؟---پاسخ: با تشکر، بیتی که آورده‌اید هموزن این غزل نیست، لذا نمی‌تواند جزء آن باشد.

در غزل 153 در بیت4 در مصراع دوم به جای (زشت است) نوشته شود(زشت آید) بهتر خوانده می شود.ونیز دربیت5در مصراع اول به جای(فرداییش نیست) نوشته شود(فردایی ندید)بهتر خوانده می شود.

یکی به من میتونه استعاره این بیت رو بگه. ای غنچه خندان....

منظور بیت اول زمانی بوده که شهریار جلوی در عشقش منتظرش میمونده اما هر سری عشقش با کسی میومده بیرون خار منظور اون شخص بوده که همراهش بوده

این شعر رو از طفولیت حفظ بودم چون سنم خیلی کم بود خاطرم‌ نیست ازروی چه نسخه میتونه باشه ولی بیت سوم اینچنین بود ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه رابا دوست بی رحمی و با دشمن مدارا میکنی

غنچه‌ی خندان استعاره از معشوقه ی شاعر و خار نیز استعاره از تندخویی ها و کج‌تابی های معشوق است. خون در دل، یا خون به دل کردن هم کنایه از سخت آزرده و رنجیده شدن است. البته جناب شهریار بی جهت خون به دل شدن را در این بیت نیاورده چرا که خونین دل بودن از ویژگی های گل لاله است و با غنچه ی خندان علاوه بر تناسب، تضادی هم بین خندان بودن غنچه و خونین دل بودن لاله به وجود می آورد. چرا چون لاله خونین دل نباشم!؟ که با ما نرگسِ او سر گران کرد ... حافظ 

با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال زشت است ای وحشی‌غزال اما چه زیبا می‌کنی واژه ی نازک در این بیت نقش عجیبی در تصویر سازی معشوق پیش چشم مخاطب ایفا می‌کند. البته به صورت غیر مستقیم. چرا که به عنوان صفت برای خیال خود شاعر در نظر گرفته شده اما نازکی ابرو و هلالی شکل بودنش رو پیش چشم حاضر می‌کند. و نکته ی دیگری که این بیت را خیلی برجسته کرده حذف مفعول 《این کار را》 قبل از ردیف می کنی است... این کار را؛ یعنی ابرو کشیدن از ملال