شهریار:از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم

قلبم درد گرفت با خوندن این شعر... غم با آدم چه ها که نمیکنه... خیلی سوزناک بود.... خیلی

به نام خالق شهریار شاعر درد بود ورنج واین شعر اوج گرفته از دزون داغان وی خبر میدهدشهریار به دلیل کم لطفی به قاسم دوست همیشه مهربانش دردی کشید که بیت دوم این شعر گواه این موضوع است...بیایید قدر لحظاتمان را بدانیم

با سلام من هروقت غزل های شهریار را می خوانم گریه ام می گیرد بااین شعر اذری از استاد یاد می کنم: ای ادب دنیاسنه سلطان سلام اولسون سنهشاعر باشوکت ایران سلام اولسون سنهحقی وار فخرایلسن دایم سنه اهل ادبسن او شاعرسنکه عالمده سنه یوخدر مثال

این شعر رو باید با صدای سوخته بی همتا استاد محمودی خوانساری شنید تا به روح شعر پی برد.

سلام به جای غزل شماره 99، غزل شماره 100 را لینک کرده اید.

حتما" آوازِ دشتی استاد محمودی خوانساری از این غزل رو بشنویددر مجموعه ی صد سال آواز ، سی دی سوم موجود استمن که عاشقِ فضای این شعرم ، و اون آواز

به نام خدابا سلام و عرض خسته نباشیدبعد از بیت پنجم یک بیت افتاده است بدین شکلیک شب کمند گیسوی ابریشمین بتابای ماه اگر ز چاه به در میکشانیمو همینطور زیباترین بیت این شعر هم یکی مانده به آخر است که در اینجا ذکر نشدهدرخواب زنده ام که تو میخوانیم به خویشبیداریم مباد که دگر نرانیمغزل هایی از شهریار هست که من اینجا ندیدم اگر خواستید به بنده اطلاع دهید تا برایتان بفرستمبا تشکر

اوج غم در این غزل شهریار در دو بیت آغازین استو من همیشه در بیت دوم میگریمشاید یکی از پر مغزترین غزلهای معاصر باشد با وزن و آهنگی کاملا متناسب دارد.پیشنهاد میکنم قسمت اول و دوم آلبوم دلشدگان (جناب شجریان) را گذاشته همراه با پخش آن موسیقی شعر را با همان لحن آهنگ دکلمه کنید انژی فوق العاده هنگفتی از این هماهنگی خارج میشودبا این کار روح خود را صیقلی کنید.

زندگی پر سوز و گداز این شاعر عاشق پیشه بسیار درس آموز و پر رمز و راز است. این غزل را شهریار در سوگ مرگ ناگهانی و درآور لاله دختر خدمتکار منزل محل سکونت خود سرود که پس از مرگ وی متوجه عمق عشق او به خود شده بود و در تاوان این بی خبری و غفلت این شعر را سروده است.

در بیت پنجم وقتی کلمات طایر و آسمانی در کنار هم به کار برده می شود حقا که پس از هر بار خواندن این بیت احساسی دلنواز بر روح آدمی بال میگستراند.بدون شک این غزل از زیباترین غزل هایی است که تا به حال سروده شده است

دور از کنار مادر و یاران مهربانزال زمانه کشت به نامهربانی ام

درود بر یاران همدل وهم نواامشب،شب خوبی بود بایکی از صداهای جاودانه وفروخفته در روزگار جوانی،شنیدن این شعر زیباودلنشین که محاکات کار اهل دنیاست،صفایی بود.اثر هنر شهریار،همچنان بر تارک جهان می درخشد وهمواره جاویدان است.

باسلام و احترام زنده یادان هایده هم این شعر رو در مایه‌ی دشتی با همراهی ویولن اسدالله ملک و تار فرهنگ شریف خواندهشایان ذکر است که در این قطعه استاد ملک به سبک ویلن نوازی سیاوش زندگانی نوازندگی می‌کند.

در بیت دوم و مصراع اول آن دو کلمه جا ماندهدارم به دل هوای صحبت یاران رفته را

آخر بمردم از غمت ای زندگانیمدریاب اگر نه درد و دریغا جوانیمهیچ از خدا نترسی و رحمت نمی‌کنیبر عاجزی و بی‌کسی و ناتوانیمهرگز نهایتی نکند سر گرانیتهرگز به غایتی نرسد مهربانیمسر برنگیرم از پسِ در گرز پیشِ خودهم‌چون سگ از مقابلِ مسجد برانیمخوش خوش بسوختم چو سپند آر چه روز و شببا آبِ دیده بر سرِ آتش نشانیممی‌سوزیم بر آتشِ هجران روا مداریک ره به خویشتن برسان گر توانیمترسم که در فراقِ تو ناگه اجل رسدبازآیی و زِ خلق نیابی نشانیمیا سعی کن که پیشِ اجل بازیابمتیا جهد کن کزین همه غم وا رهانیمتا کی به جان رسم زِ تو آخر نزاریاروزی بود مگر که به جانان رسانیم

غزل بی نظیر استاد شهریار که هربار غمی داشته باشم، ناخودآگاه بیت اولش بر زبانم جاری میشهخصوصا بیت اول و بیت ششم :از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند چون میکنند با غم بی همزبانیم

درودپس از بیت اول یک بیت جا افتاده:دور از کنار مادر و یاران مهربانزال زمانه کشت به نامهربانیم...

در بیت دوم جا افتاده است:دور از کنار مادر و یاران مهربان زال زمانه کشت ز نامهربانیم

متن درست و کامل که خود ایشان خوانده اند این است:   از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم دور از کنار مادر و یاران مهربان زال زمانه کشت به نامهربانیم دارم هوای صحبت یاران رفته را یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق داده نوید زندگی جاودانیم چون یوسفم به بیابان غم اسیر وز دور مژده جرس کاروانیم یک شب کمند گیسوی ابریشمین بتاب ای ماه اگر ز چاه به در می کشانیم گوش زمین به ناله من نیست آ شنا من طایر شکسته پر آسمانیم گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند چون می کنند با غم بی همزبانیم ای لاله بهار جوانی که شد خزان از داغ ماتم تو بهار جوانیم گفتی که آتشم بنشانی ولی چه سود بر خاستی تا بر سر آتش نشانیم در خواب زنده ام که تو می خوانیم به خویش بیداریم مباد که دیگر نرانیم شمعم گریست زار به بالین که شهریار من نیز چون تو همدم سوز نهانیم.

اجرای فوق العاده زیبا وبیادماندنی بانو هایده 💕💕🙏