شهریار:برق اولمادی ” قیزیم گئجه یاندیردی لاله نی پروانه نین ” اودم ده باخیر دیم اداسینه

این شعر در سطح بالای عرفانیه؛ من فقط به بیت آخرش اشاره می کنم که میگه آتش عشق عرشیست و در جان آدم است، بگذار خودی را سوزانده و تو را به خدا برساند؛ این دقیقا راهیه که شهریار در عرفان طی کرد؛ با یک عشق زمینی جانگداز اما عرشی شروع شد سیر و سلوکش اما این فقط واسطه ای بود که خودیش سوخته به خدا برسد؛ بقول مولانا: غازی به دست پور خود، شمشیر چوبین می دهدتا او در آن استا شود، شمشیر گیرد در غزاعشقی که بر انسان بود، شمشیر چوبین آن بودآن عشق با رحمان شود، چون آخر آید ابتلا