شاطرعباس صبوحی:پدر، خواهد ببرّد زلفکان چون کمندش را پسر حیران، که چون سازد گرفتاران بندش را

با عرض سلام: انچه از احادیث به نظر می آید این است که در هر حال جبر خداوند به انسان اختیار داده است و خود این دلیل است که با اینکه سرنوشت انسان در ازل رقم خورده است این خود اوست که مسؤل است. از نظر خداوند که موجودی سرمدی است سرنوشت انسان معلوم و غیر قابل تغییر میباشد ولی این خود انسان است که با اعمال خود سرنوشتش را رقم میزند، چون او گرفتار زمان است و افق او به آینده باز است . ولی به نظر بنده چون نیک بنگریم همه چیز اوست و همه اینها که جبر و اختیار نامیده میشوند تجلیات پی در پی حضرت حق میباشند.

من بدون رجوع به هیچ منبعی این مطلب را می نویسم و فقط برداشت خودم را بیان می کنم. به نظرم هر دو مصرع بیت آخر چنین باشد بهتر است:صبوحی آنقدر نگذاشت آن زلف "پا برجا"که گیری یک "شبی" بوسی دو لعل نوشخندش را

درود.فوق العاده زیباستفکر میکنم تو این مصرع، وزن بهم ریخته!« صبوحی آنقدر نگذاشت آن زلف تا برجا »ممنون میشم نظر بدید.سپاس.

درود به تاریخ ما و تاریخ مایان خطاب به دوستی که از روی طبع خود شعر شاعر را عوض کرده بود عرض میکنموکه ما حتی در صورت وجود خطا و یا ضعف تالیف کاملا روشن هم بدون در اختیار داشتن نسخ و یاهرگونه مدرک معتبر دیگری حق دست بردن در شعر هیچ شاعری چه متاخر باشد چه معاصر را نداریم دودیگر دوستی بود که در مورد وزن مصراع " صبوحی آنقدر نگذاشت ..." فرموده بودند ایراد وزنی دارد بلید عرض کنم که خیر ، وزن مصراع مذکور هیچ ایرادی ندارد.

وزن شعر فوق مفاعیلن است . در مصراع اخر باید بین زلف و تابرجا مکث کرد تا وزن درست بیان شوددرود فراوات

صبوحی آنقدر نگذاشت آن زلف دوتا برجاکه گیری یک شب و بوسی دو لعل نوشخندش را