سهراب سپهری:ای عبور ظریف ! بال را معنی کن
❈۱❈
ای عبور ظریف !
بال را معنی کن
تا پر هوش من از حسادت بسوزد.
ای حیات شدید !
❈۲❈
ریشه های تو از مهلت نور
آب می نوشد.
آدمی زاد- این حجم غمناک-
روی پاشویه وقت
❈۳❈
روز سرشاری حوض را خواب می بیند.
ای کمی رفته بالاتر از واقعیت!
با تکان لطیف غریزه
ارث تاریک اشکال از بال های تو می ریزد.
❈۴❈
عصمت گیج پرواز
مثل یک خط مغلق
در شیار فضا رمز می پاشد.
من
❈۵❈
وارث نقش فرش زمینم
و همه انحناهای این حوضخانه،
شکل آن کاسه مس
هم سفره بوده با من
❈۶❈
از زمین های زبر غریزی
تا تراشیدگی های وجدان امروز.
ای نگاه تحرک !
حجم انگشت تکرار
❈۷❈
روزن التهاب مرا بست:
پیش از این در لب سیب
دست من شعله ور می شد.
پیش از این یعنی
❈۸❈
روزگاری که انسان از اقوام یک شاخه بود.
روزگاری که در سایه برگ ادراک
روی پلک درشت بشارت
خواب شیرینی از هوش می رفت،
❈۹❈
از تماشای سوی ستاره
خون انسان پر از شمش اشراق می شد.
ای حضور پریروز بدوی !
ای که با یک پرش از سر شاخه تا خاک
❈۱۰❈
حرمت زندگی را
طرح می ریزی !
من پس از رفتن تو لب شط
بانگ پاهای تند عطش را
❈۱۱❈
می شنیدم.
بال حاضر جواب تو
از سوال فضا پیش می افتد.
آدمی زاد طومار طولانی انتظار است،
❈۱۲❈
ای پرنده ، ولی تو
خال یک نقطه در صفحه ارتجال حیاتی.
کامنت ها