وحیدالزمان قزوینی:آن سخت دلان که خود پسندند بیجاده لبان نعل بندند
❈۱❈
آن سخت دلان که خود پسندند
بیجاده لبان نعل بندند
از روی چو آفتاب ایشان
هر نعل چو ماه گشته تابان
❈۲❈
وز پرتو آن رخ گذاره
هر مه را، چشم پر ستاره
عاشق ز جمال شان مشوش
نعلش ز فروغ شان در آتش
❈۳❈
گشته ز فروغ روی ایشان
هر میخ فتیله ی فروزان
پروانه زده زبیمِ تو، بیخ
گاهی بر نعل و گاه بر میخ
❈۴❈
چکّش به دکّان ز واله هان است
انگشت ز دسته در دهان است
کامنت ها