وحشی بافقی:چند به دل فرو خورم این تف سینه تاب را در ته دوزخ افکنم جان پر اضطراب را

آنکه خدنگ نیمکُش میخورم از تغافلشکاش تمام کِش کند، نیمکُش عتاب راجالبه در زبان محلی به کیش (رماندن، ترساندن) کِش میگویند... این شعر چه آرایش زیبایی دارد!

در مصراع دو از بیت دوم کلمه "سد" بنظر میرسد نادرست بوده و "صد" درست است،بدین صورت:بر من و دل گماشته صد ملک عذاب را

درود بر اساتید پارسی زبان سوالی داشتم خاب درسته یا خواب؟

گر چه شعر بانو پوران در توضیح و توشیح شعر وحشی نبود و فقط بر وزن شعر مذکور نوشته شده بود ولی بغایت زیبا و دلنشین بود حتی از شعر وحشی زیباتر. دست مریزاد بانو ی گرامی.

چند به جان فرو برم این غم pر عذاب را تشنه لبم بمن رسان خمره ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍pر شراب راخیل سpاهیان غم ریحته در سرای من کاش به مجمر افکنم اینهمه اضطراب را آه من نګون شده می جهد از درون من داده به باد این شرر ملک دل خراب رااز تف عشق بی ثمر دیده انتظار مندوخته بر سبیده دم چشم ندیده خواب راچند بدل بpرورم حسرت وصل یار راکی بحساب آورند اینهمه التهاب راpouri اګر تو عاشقی شعله مهر بر فروزتا ز سما، فرو کشی مشعل آفتاب را