ظهیر فاریابی:بگذشت ماه روزه به خیر و مبارکی پر کن قدح ز باده گلرنگ راوکی

درموزدبیت دوم این غزل :آبی که گر برابر آتش بداریشواجب شود عبادت او نزد مزدکیچنانکه معلومست (آتش /آنش پرستی)همانا ازاصول آیین ززتشتی/زردشتی است .نه آیین (مزدکیه)یا(خرمدینیه) بامراجعه به متون کهن پارسی درمی یابیم که دراینجاحظایی روی داده شایدهم ظخیرفاریابی (که همشهری نتده هم میشوذ)درقرن ششم این مطلب را نمیدانسته ویامجتملاً آیین های مزدکی وزرتشتی واصول دینی شان آنقدرباهم قاطی شده بوده که هردوراشاعری وذانشمندی به پایه ومایه ظهیرنتوانسته ازهم تفکیک نماید. باعرض ارادت

دوست عزیزی که از قضا همشهری استاد ظهیر فاریابی میباشیدبر بیت دوم خرده گرفته اید و استاد فاریاب را به ندانستن چیزی متهم کرده اید که گویا خود از آن بی اطلاعیدخدمتتان عرض نمایم که آیین مزدکی خود یک شاخه از کیش مزدیسنی (زرتشتی)میباشد که به گواه تاریخ مزدک خود از بزرگان و عالمان دین مزدیسنی میباشد که در واقع میتوان او را یک مصلح نامید یا به عبارت دیگر آیین مزدک در اصول فرقی با کیش مزدیسنی نداشت و فقط در بعضی فروع آن اصلاحاتی بوجود آورد و بعضی بدعت های تازه را بنا نهاد

به عبارت دیگر میتوان چنین گفت که مزدک ( مژدک) در حقیقت فقط بنا بر شرایط حاکم بر جامعه در آن زمان دست به اصلاحاتی زد و با دادن مژده به طبقه فرو دست میرفت که کم کم نظام طبقاتی آن زمان دچار فروپاشی بشود که این کار با هوشیاری انوشه روان دادگر با شکست مواجه شدکه خطری کهنظام طبقاتی در آن زمان را تهدید میکرد بخوبی توسط دادگر دوران شناخته و سرکوب شدمیتوان این چنین نتیجه گرفت که در واقع جنبش مزدک بیشتر سیاسی بود تا اعتقادی

واژه اول بیت سوم "برای" به نظر درست نمی‌آید و وزن را به هم ریخته و معنی هم نمی‌دهد. شاید مثلا "برگوی" باشد.