حافظ:گر زلف پریشانت در دست صبا افتد هرجا که دلی باشد در دام بلا افتد

با سلام. این شعر رو داریوش رفیعی به صورت آواز و تصنیف خوانده است. این اثر از داریوش رفیعی بسیار کمیاب میباشد.

زیبایی این شعر را واقعاً اگر میخواهید درک کنید در یوتوب ( احمد ظاهر - گر زلف پریشانت ) بنویسید. و با آواز سلطان صدا یک بار گوش دهید.تشکر

هر کس به تمنائی فال از رخ او گیرندتا بر تخته فیروزی قرعه کرا افتداینجا شما نوشتید بر تخته فیمروزی لطفاً ان را اصلاح کنید.تشکر

درود بر همگی.نمیدونم منظور آقای صالحی عزیز از نوشتن این مطلب چی بوده!واژه ی «خویش» با واژه ی «خود» از لحاظ وزن امکان جایگزینی ندارند.اصلا نیازی به تخصص ندارد و فقط با خواندن بیت مشخص می شود که واژه ی «خود» مناسب است و واژه ی «خویش» وزن شعر را به هم می ریزد.و اما در مورد مصرع دوم که میفرمایید «کور ها» نوشته شود به چه دلیل؟چه مفهومی می دهد این واژه؟«کو را» یعنی «که او را» ، «کور ها» یعنی چه؟چرا باید «کور ها» نوشته شود؟با جایگزین کردن واژه ی مورد نظر شما بیت چه معنا و مفهومی پیدا می کند؟شما که از دیار مولانا بلخ هستید دیگه چرا؟!!!!

آقا بهزاد «دُر» به چه معناست؟منظور شما دُر به معنای سنگ قیمتی است یا منظورتان همان دور است که شما دُر مینویسید؟- باده ای که باعث شادی و از بین رفتن غم از دل ها می شود وقتی دور (به معنای نوبت) به ما برسد پر خون جگر گردد . . . که مفهوم کاملا مشخص است.حال منظور شما از دُر چیست نمیدانم.درود و سپاس.

ما کشتی صبر ( خویش ) در بحر غمت افگندیم تا آخر از این طوفان هر تخته کجا افتد

آخر چه زیان افتد سلطان ممالک را کور ها نظری روزی بر حال گدا افتد بجای خود خویش و بجای افکندیم افگندیم و کو را کور ها حامد صالحی از دیار مولانا بلخ

Hamed Salehi آقای صالحی، این غزل طوریکه در متن اصلی تحریر شده درست میباشد. "خویش" خارج از وزن است و "افکندیم" و "افگندیم" مترادف اند. "کورها ..."بیت را بی مفهوم میسازد. درود

جناب صالحی،"کور ها" اصلن شعر را بی مفهوم و شاعر رند را زیر سوال می برد، واژه "کو را" خیلی خوب معنی شعر را افاده میکند و جناب رهی دهگذر خیلی خوب را تان تشریح کرده

پرخون جگر گردد چون دُر بما افتد درست می باشد

این شعر زیبا را سلطان آواز احمد ظاهر فقید خوانده است