حافظ:غمش تا در دلم مَأوا گرفته است سرم چون زلف او سودا گرفته است

این ابیات بخشی از غزلی هستند که بنابر گفته‏ی کتاب «میراث فرهنگی و ادبی انجوی شیرازی» صفحه‏ی 116 در برخی از نسخ دیوان حافظ آورده شده. بنا به نقل همان کتاب، این غزل را اصلاً از «ملک جهان خاتون» دانسته‏اند.از دوستان اگر کسی متن کامل غزل را در اختیار دارد، لطفاً در حاشیه نقل کند تا متن را کامل کنیم.

غمش تا در دلم مَأوا گرفته است *** سرم چون زلف او سودا گرفته است لب چون آتشش آب حیاتست *** از آن آب آتشی در ما گرفته است هُمای همتم عمری است کز جان *** هوای آن قد و بالا گرفته است شدم عاشق به بالای بلندش *** که کار عاشقان بالا گرفته است چو ما در سایه ی الطاف اوییم *** چرا او سایه از ما وا گرفته است؟ نسیم صبح، عنبر بوست امروز *** مگر یارم ره صحرا گرفته است؟ ز دریای دو چشمم گوهر اشک *** جهان در لؤلؤ لالا گرفته است حدیث حافظ ای سرو سمن بوی *** به وصف قد تو بالا گرفته است---پاسخ: با تشکر از لطفتان، ابیات مطابق نقل سرکار اضافه شد.

شاعر این غزل طبق این مستند ملک جهان خاتون است.

این غرل با شماره 89 در نسخه دست نویس و معتبر دانشگاه استانبول و در دیوان ملک جهان خاتون درج شده و اشتباها توسط برخی در دیوان حافظ درج شده است.بانو الهه در یکی از برنامه های گلهای رنگارنگ که متاسفانه شماره اعلامی ندارد آنرا احرا کرده اند.

🙏🙏

ممنون. پس بیت آخر چرا اسم حافظ بکار برده شده ؟