حافظ:در هر هوا که جز برق اندر طلب نباشد گر خرمنی بسوزد چندان عجب نباشد

متن غزل از این منبع نقل شده:پیوند به وبگاه بیرونی

این بیت واقعا جای تامل دارد :در محفلی که خورشید اندر شماره ذره استخود را بزرگ دیدن شرط ادب نباشد ...شاید کتابی است در یک بیت ، بیشتر تامل کنیم !!!

در مورد بیت سوم که میفرماید : در کارخانهء عشق از کفر ناگزیر است / آتش که را بسوزد گر بولهب نباشدبه نظر می رسد شکل صحیح تر ضبط این بیت به شکلی که ذیلاً خواهد آمد، باشد که در آن از کارگاه هستی سخن می رود نه کارخانهء عشق ، و اینکه در عالم هستی کفر هم جایگاهی حساب شده دارد و وجودش ضرورت دارد چرا که تا کفری نباشد ، ایمان معنا و یا جلوه ای نخواهد داشت :در کارگاه هستی از کفر ناگزیر است /آتش که را بسوزد ؟ گر بولهب نباشد برای اینکه در کارگاه هستی از جهت اینکه جهان هستی جهان اعداد و اضداد هست فلذا اگر ایمانی هست کفر هم در کنارش ضرورت تام و تمام دارد ، ولی اینکه بین عشق و ضرورت کفر بتوانیم نسبتی برقرار کنیم دشوار است مگر اینکه عشقی چون شیخ صنعان را در خاطر بیاوریم که معشوقش کافر کیش بوده و در نتیجه شیخ را هم به کفر میکشاند که البته این مورد خاصی بوده و عمومیت ندارد ، حضرت حافظ هم در جایی دیگر از معشوق کافر کیشی سخن به میان آورده :چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم /که دل به دست کمان ابرویی ست کافرکیش

چرااین غزل در حافظ قزوینی نیست؟