حافظ:چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

یعنی بعضیا هستن هر جا که میرن و چیز می‌نویسن، می‌خوان اونجا رو هم مثل فکر و اعمال ناپاک و آلوده‌شون، به لجن بکشن... حتی شده به قیمت نجس کردن روی پاک بزرگان این مرز و بوم... شرم باد

اولا تسمعی که در میان ابیات شعرای عارفی همچون حافظ و سعدی و غزالی دیده می شود را نمیتوان به همین راحتی "تحت الفظ "برداشت کرد؛ البته از آن طرف هم نمیتوان صرفا یک معنای عرفانی را برای اینگونه اشعار لحاظ نمود. اما آنچه در این میان مسلم می نماید این است که هرگز نمیتوان این چنین به دیده تسامح به اشعار بزرگان سخن ایران نگریست.گذشته از آن گرچه ممکن است همچون چوب دوسرطلا باشد اما بایستی متذکر شد منافاتی میان این دو ادعا نیست همچنانکه در میان غزلیات مولانا ابیات این چنینی بسیار و در میان مثنویات وی ابیات رکیک بسیارتر ملاحظه می شود در حالی که به تحقیق مولانا را سرآمد عرفای شاعر می دانند و استدلال محکم تر این که چه خوش می سراید خود حافظ که پیر ماگفت خطا بر قلم صنع نرفت آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد.