عبید زاکانی کیست؟
⚠️ توجه مهم:
❌ ما صاحب یا مرتبط با این مکان نیستیم.
✅ فقط آدرس و شماره تماس رو منتشر می‌کنیم.
❗️ برای «افزودن یا حذف اطلاعات» فقط به @Tarikhemaadmin پیام بدید.
⛔️ لطفاً برای گرفتن آدرس، ساعت کاری یا سوالات دیگر پیام ندید؛ پاسخ داده نمی‌شه.
خواجه نظام‌الدین عبیدالله زاکانی معروف به عبید زاکانی شاعر، نویسنده و لطیفه‌پرداز ایرانی قرن هشتم هجری است که طبق قراین موجود در اواخر قرن هفتم یا اوایل قرن هشتم ه.ق. در یکی از توابع قزوین چشم به جهان گشود
آثار او بیشتر به زبان طنز است. اگرچه وی اشعار و غزلیات جدی نیز دارد، شهرت او بیشتر به خاطر اشعار طنزش است. او با زبان شعر و طنز از رنج مردم، نالایقی و جهالت حاکمان و تزویر و ریای زاهدان می‌گوید. از این‌رو، محبوب مردم و مغضوب برخی حاکمان و زاهدان بود.
آثار او بیشتر به زبان طنز است. اگرچه وی اشعار و غزلیات جدی نیز دارد، شهرت او بیشتر به خاطر اشعار طنزش است. او با زبان شعر و طنز از رنج مردم، نالایقی و جهالت حاکمان و تزویر و ریای زاهدان می‌گوید. از این‌رو، محبوب مردم و مغضوب برخی حاکمان و زاهدان بود.
عبید زاکانی به پدر طنز فارسی مشهور است
اشعار و حکایت‌های عبید به‌ظاهر خنده‌دار، ساده و سرگرم‌کننده هستند؛ اما لایه‌ای عمیق‌تر در زیر این ظاهر ساده وجود دارد و آن انتقاد و اعتراض جسورانه و به سخره گرفتن خرافات، ریا، نادانی و ستم است که جامعه انسانی از دیرباز به آن دچار بوده است. زبان شعر عبید بی‌پروا و تند است. او با شجاعت و جسارتی کم‌نظیر به نقد زشتی‌ها و پلیدی‌ها در جامعه، به‌خصوص در طبقه حاکم می‌پردازد.
بسیاری سعی داشتند زبان بی‌پروا و گاهی خارج از ادب و عرف او را بهانه‌ای کنند برای به زیر سوال بردن شعر او و حقیقتی که در آن بیان می‌کرد. از سوی دیگر، برخی بزرگان و حاکمان سعی در دوستی و نزدیکی با او داشتند تا شاید از گزند تیغ نقد او در امان بمانند؛ اما عبید بی‌توجه به دوستی و دشمنی دیگران، نقد خود را صریح و بی‌پروا در قالب طنز بیان می‌کرد.
اشعار و حکایت‌های عبید به‌ظاهر خنده‌دار، ساده و سرگرم‌کننده هستند؛ اما لایه‌ای عمیق‌تر در زیر این ظاهر ساده وجود دارد و آن انتقاد و اعتراض جسورانه و به سخره گرفتن خرافات، ریا، نادانی و ستم است که جامعه انسانی از دیرباز به آن دچار بوده است. زبان شعر عبید بی‌پروا و تند است. او با شجاعت و جسارتی کم‌نظیر به نقد زشتی‌ها و پلیدی‌ها در جامعه، به‌خصوص در طبقه حاکم می‌پردازد.
بسیاری سعی داشتند زبان بی‌پروا و گاهی خارج از ادب و عرف او را بهانه‌ای کنند برای به زیر سوال بردن شعر او و حقیقتی که در آن بیان می‌کرد. از سوی دیگر، برخی بزرگان و حاکمان سعی در دوستی و نزدیکی با او داشتند تا شاید از گزند تیغ نقد او در امان بمانند؛ اما عبید بی‌توجه به دوستی و دشمنی دیگران، نقد خود را صریح و بی‌پروا در قالب طنز بیان می‌کرد.