گنجینه تاریخ ما

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.

حافظ:دلا رَفیقِ سفر، بختِ نیکخواهت بس نسیمِ روضهٔ شیراز، پیکِ راهت بس

❈۱❈
دلا رَفیقِ سفر، بختِ نیکخواهت بس نسیمِ روضهٔ شیراز، پیکِ راهت بس
دگر ز منزلِ جانان سفر مَکُن درویش که سِیرِ معنوی و کُنجِ خانقاهت بس
❈۲❈
وگر کمین بِگُشایَد غمی ز گوشهٔ دل حریمِ درگهِ پیرِ مغان، پناهت بس
به صَدرِ مَصْطَبه بنشین و ساغرِ مِی‌ نوش که این قَدَر ز جهان، کسبِ مال و جاهَت بس
❈۳❈
زیادتی مَطَلَب، کار بر خود آسان کن صُراحیِ مِیِ لعل و بُتی چو ماهَت بس
فلک به مَردمِ نادان دهد زِمامِ مراد تو اهل فضلی و دانش، همین گناهت بس
❈۴❈
هوایِ مسکن مألوف و عهدِ یارِ قدیم ز رهروانِ سفرکرده، عذرخواهت بس
به مِنَّتِ دگران خو مَکُن که در دو جهان رضایِ ایزد و اِنعامِ پادشاهت بس
❈۵❈
به هیچ وِردِ دگر نیست حاجت ای حافظ دعایِ نیمْ شب و درسِ صبحگاهت بس

فایل صوتی غزلیات غزل شمارهٔ ۲۶۹

تصاویر

کامنت ها

محدث
2015-09-23T22:40:21
شنیده ام که روزی زنده یاد حافظ اسد از سوریه به ایران آمده و وقتی در شیراز بود بر سر مزار پو انوار لسان الغیب حضور یافته بود. وقتی برایش گفته بودند که حافظ غیب گو! تشریف دارد اصرار کرده بود که من هم می خواهم تفال به دیوانش بزنم. همراهان نپذیرفته بودند ولی دم به دم بر اصرار حافظ اسد افزوده شده بود تا اینکه تفال زدند و این آمد: فلک به مردم نادان دهد زمام مراد:)))نمی دانم دیگر برای حافظ اسد ترجمه اش کردند یا مترجم الکی برایش این را ترجمه کرد که قدم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست!.... خلاصه دوستان حافظ عزیز ما به هم اسم هایش هم رحم نمی کند و با کسی تعارف ندارد!!!! اما صد رحمت به حافظ اسد، الان به راستی اگر حکام فعلی عرب بر سر مزار حافظ حاضر می شدند حافظ با دیوانش جوابشان را می داد؟ از قبر بیرون می امد و دیوانش را آتش می زد و پا می گذاشت به فرار...!
سعید منتظری
2012-04-24T23:56:29
دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس نسیم روضه شیرز پیک راهت بسای انسان تو سفر بزرگی را آغاز نموده ای و در این راه اقبال تو بسیار بلند است، زیرا درصورتیکه اراده کنی، سرنوشت قطعی تو در نهایت سعادت ابدی است. و اگر آگاه باشی که در طول این مسیر سخت، انفاس مردان الهی تو را در تنگناها همراهی می کنند برای رستگاری ونجات تو کفایت می کند.دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش که سیر معنوی و کنج خانقاهت بسدل تو گنجینه اسرار الهی است. هر چند ظاهراً بی نوایی لیکن روح خدا در تو دمیده شده است، پس لازم نیست به هر کس وهر چیز دل بسپاری. به درونت رجوع کن.همه چیز آنجاست. در این شکل دیگر به سیر بیرونی نیازی نیست و می توانی درسایه خدا آرام بگیری.وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل حریم درگه پیر مغان پناهت بسبا هجوم مشکلات و بیماریهای ذهن و دل دست ودلت را به راهنما بسپارکه او تو را به سلامت از وادی سرگردانی و گمراهی می رهاند.
ملیحه رجائی
2010-11-09T15:49:25
دلا = ای دلرفیق سفر بخت نیکخواهت بس = طالع نیک خواه، رفیق سفر تو باشد ، کافیستپیک = قاصدروضه شیراز = باغ شیراز‌پیرمغان = مرشد مَصطَبه = تختگاه، سکوزَمام مراد = سررشته آرزومَالوف =‌جای انس و الفت وِرد = دعا ، ذکرسیر معنوی = سیر جانان‌رهروان سفر کرده = سیاحانساغر = قَدَح می صراحی = قدح میجاه = مقام، منصبمعنی بیت 1: ای دل! همسفر تو یعنی طالع سازگارت بسنده است و باد ملایم باغ شیراز قاصد و رانمای تو برای بازگشت به وطن کافی است.معنی بیت 4: بر پیشگاه سکو و صُفِه میخانه تکیه بزن جام می برگیر که همین اندازه خواسته و مقام از دنیا کسب کردن، برای تو کافی است.معنی بیت 8 : عادت به منت دیگران نداشته باش زیرا در دو دنیا رضای خداوند و انعام پادشاه برایت کافی است.
دکتر ترابی
2014-03-14T17:15:55
یک اتفاق سادهقرار بود به شیراز برویم، از پیش قرار گذاشته بودیم، چند ماه پیشتر.شب فردای سفردور هم جمع بودیم، به تدارک سفر.چنانکه افتد و دانید، یکی دوتن از دوستان به بهانهبرخاستند؛ که هوا سرد است و زمستان است و....گفتگو در گرفت و نمانده بود که یاران کهن سر سخن شوند.چارۀ کار مشورت با حافظ دیدیم.بوسیدم بر دیده نهادم و به دست آنکه بیش از همه بهانه می آورد دادم. نا باورانه گشود، این غزل آمد:دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس نسیم روصۀ.........بست بی که منتظر شاهد بماند، به گریه افتاد و پوزش خواست.فردا، بر بال نسیم روصۀ شیراز، همچون باد به جستجوی فیص روح قدسی به شیراز پر کشیدیمیک راست به زیارت خواجه رفتیم، نماز برد و گریستن آغاز.زندگیش دراز که از آن پس دل از حافظ شیراز بر نکنده است.باد صبح خاک شیراز آتشی استهر که را در وی فتاد، آرام نیست ( سعدی)
مسعود کربلایی
2014-07-19T22:06:04
دکتر ترابی عزیز سرت سلامتنوروز قصد سفر به شیراز را داشتیم، به دلایلی رفتنمان به اما و اگر کشید. شبی که فردایش رفتنمان مشخص می شد تفقدی به دیوان خواجه زدیم و این بیت شیرین دلم را قرص کرددیدار شد میسر و بوس و کنار هماز بخت شکر دارم و از روزگار هم
امین کیخا
2013-06-21T20:29:18
ورد یعنی ذکر به فارسی می شود باژ ، و ورد به معنی گل خودش فارسی است و به عربی رفته است
امین کیخا
2013-06-21T20:31:10
مصطبه به معنی سکو است و برای میخانه لابد همان پیشخوانش می باشد
فرهاد میم
2019-05-29T16:40:14
خدمت اعظم خانم:ترس به دلت راه نداه.تو شیراز هم خدا هست هم حافظ، خدا حافظ نگهدارت
محمود عبادی
2021-01-10T18:07:06
آیا میشود که دوستان محترم اینقدر به دیوان خواجه تفال ( نه تفقد ) نفرمایند. حالا دکتر ترابی عذرش قبول.
سیدعلی ساقی
2017-02-08T22:46:45
دلا رفــیــق سـفـر بـخـت نـیـکـخـواهـــت بـس نـسـیـم روضــه‌ی شـیـراز پـیـک راهــت بـس ای دل بهترین رفیق سفر،دردرجه ی اول، اقبالِ ِنیک خواهی هست که داری وهمین کفایت می کند تورا،اگراقبال وبخت تو نیک باشد ونیکی هارا برای تورقم زند آن اقبال ازهررفیقی درسفر مهمتراست.امّا اگر اقبال وبخت، نامساعد بوده باشدازدست ِ بهترین رفیقان نیزکاری برنخواهد آمد.هرکسی راکه بخت برگردداسب اش اندرطویله خَرگرددگویندکه حافظ برخلاف ِ همشهری ِ خود "سعدی"زیاد اهل ِ سفرومسافرت نبوده ودر یکی دوسفری که انجام داده،مشقّات فراوان کشیده وتصمیم براین گرفته که دیگر ازشیرازخارج نشود.درآن روزگاران سفر شرایط خاصی داشته ومثل ِامروز راحت نبوده ودردسرهای ِخاص خودراداشته است.درقدیم که راهها ومسیرها پراز راهزن ودزدبوده ،امنیتِ کافی نداشته ورفیق برای مسافرازاهمیّت ِخاصی برخورداربوده است. ازمضامین ِ این غزل نیز بنظرچنین می رسد که حافظ در اثنای ِسفری،ازدست ِ همراهان بدیهادیده وراهنما وراه بلدی که معمولن همراه ِ مسافرین بوده، ناکارآمد وبی کفایت ازآب درآمده وشاعرما رادچاررنجش بسیارکرده وبه گمانِ قوی ازخیرسفر صرفنظر وبه شیرازمراجعت نموده که می فرماید: دلاازمیان ِرفیقان ِ سفر،همین بخت ِ نیکویت که همراه و یار تو است کافی است،به دیگران نمی توان اعتماکرد.ازمیان ِ راهنماها وراه بلدها هم، نسیمی که از طرفِ شیراز ِ همچون بهشت می‌وزد کافیست.این نسیم بهترین پیام رسان و راهنمای توست.همی رویم به شیراز باعنایت ِ بختزهی رفیق که بختم به همرهی آورد.دگـر ز مـنـزل جـانا ن سـفـر مـکــن درویـش کـه سـیـر مـعـنـوی وکـُنـج خـانـقـاهـت بـس جانان استعاره از محبوب و معشوق است . درویش دراینجا خودشاعراستسیرمعنوی : سیر درون وسلوک در راه طریقـت کـُنج : گوشه ، زاویهخانقاه : محل ذکر و عبادت و خودسازی صوفیان ظاهرن"حافظ" به دنبال پیداکردن ِ حقیقت،زمانی به صوفیان پیوسته ودرخانقاه مشغول ِ خوسازی وتهذیبِ نفس بوده است.به نظرمی رسد این غزل درآن دوره سروده شده باشد.چراکه معمولن دیده ایم حافظ با صوفی و خانقاه در ستیز است.تنها در این غزل ویکی دوغزل ِ دیگربادیدِمثبت به این دو واژه نگاه کرده است. "سیرمعنوی": مخالف سیر و سفر زمینی و مشاهده‌ی طبیعت و آفاق است . "سیرمعنوی" مشاهده‌ی درون و سیر در معنویات است و طی کردن مسیر الی الله که همان "طریقت" است. ( حرکت از خود به سوی خدا) معنی بیت : درادامه ی بیت قبلی خطاب به خودمی فرماید:ای درویش،ای نیازمند،توراهمان بهترکه ازشیراز(منزل ِجانان) سفرنکنی وخارج نشوی،زیرا که برای تو سفر ِزمینی مناسب نیست،در درون سفرکن(ازخودبه سوی خدا) وبه نیایش و عبادت در گوشه یِ خانقاه بَسنده کن.این به نفع توست.حافظ ازسفرکردن ِ زمینی آنقدربیزار است که درجای دیگر می گوید:به یادیار ِسفرکرده آنچنان بگریم زارکه ازجهان ره ورسم ِ سفربراندازم! و گـر کـمـیـن بگـشـایـد غـمی ز گـوشـه‌ی دل حــریـــم درگــه پــیـر مـغـان پنـاهــت بــس کمین گشادید: از کمین بیرون جسته و حمله وَرگرددحریم : اطرافِ حرم و کوی معشوقپیرمغان : پیرمیکده یِ عارفان.قبلن دراین باره مفصّلن توضیح داده شده است. درمورد ِ پیر مغان چهار گزینه وجود دارد:1- باتوجه به معنی مغان( روحانیون زرتشتی مجازبودن ِ شرابخواری درمذهب زرتشت) پیرمغان، همان زرتشت است.مضافاً اینکه زرتشت ازنظرهمه ی اندیشمندان وفلاسفه ی جهان قابل احترام است.2- پیرمغان وجود ِ خارجی نداشته ودر کارگاه ِ اسطوره ساز ِخیالِ حافظ آفریده شده وموجودی خیالیست.انسانی پاک که دلش جام جهان نماست وبرهمه ی اسرار آگاهست.3- منظوراز"پیرمغان" همان خداوندِ قادرمتعال است که نسبت به بندگانش لطفی دایمی دارد.4- به احتمال ِ خیلی ضعیف،شخص ِ خاصی مرشدِ حافظ بوده وقراری بین مرشد ومرید بوده که این موضوع فاش نشود. معنی بیت :همچنان خطاب به خوداست. اگر غمی از گوشه‌ی ِ دل برتو یورش برد، هیچ پناهگاهی بهتر از،درگاهِ عارفِ کامل و پیر ِمرشد برای تو نیست.اوباجامی ازشرابِ معرفت ازتوپذیرایی کرده وغم ازدلت خواهد زدود.حافظ هروقت که دلش بگیرد وملول شود به دامنِ پیر ِ مغان چنگِ توسّل می زند وازاو آرامش می گیرد.خواهم شدن به کوی مغان آستین فشانزین فتنه ها که دامن ِ آخرزمان گرفت. به صدر مـِصـطبه بـنـشـین و ساغر مِیْ نوش که ایـن قـدر زجهان کسـب مال وجاهـت بـس صَدر : بالا ، جایگاهِ والامَصطـَبـه : تختگاهساغر : جام جـاه : مقام ، مرتبه در میخانه تختـها و سکوهایی برای نشستن میخواران درست می‌کردند مثل قهوه‌خانه های سنتی امروزه ، که به آن "مـِصطبه" می‌گفتند .،بعضی از این سکوها یا تخت ها بلند تر از بقیه بوده و مخصوص نشستن بزرگان بود وآنجارا"صدرمصطبه" می گفتند.معنی بیت :روی سخن هنوز خودشاعراست وسفرزمینی که ازآن بیزاربود.می فرماید: از سفرچشم پوشی کن، در بهترین وبلندترین جای ِ میخانه بنشین و جام گوارایِ شراب را بنوش ولذت ببر. زیرا که این قدر مرتبه‌ و مقام که به دست آوری توراکافیست.سفربه خطرات ومشقّاتش نمی ارزد.درشهر خودت کع معشوقه ات هم همینجاست،بمان وهرگاه غمی به توروی آورد به میخانه برو،جامی باده ی ناب بنوش وازاین همه نعمتی که دراختیارداری استفاده کن. توبه سفر و کسب وکار وتحصیل ِ مال و مقامی بالاترازاین ها که داری، نداری....قانع به همین هاباش وقناعت پیشه گیروکامرانی کن وزیاده خواه مباش.حافظ غبارِفقر وقناعت زِرُخ مشوکاین خاک بهترازعمل ِ کیمیاگری زیـادتـی مـَطـلـب کار بـر خـود آســان گـیـر! صُراحی ِ مـِی لـعـل و بـُتـی چــو مـاهـت بـس صراحی:تنگ شراب می لعل : شراب سرخبـُت:استعاره ازدلبر،معشوق،محبوبهمچنان سخن درچشم پوشی ازسفریست که ظاهرن تجاری بوده که حافظ این همه درموردِ قناعت کردن وراضی شدن به آنچه که خدامقدّرفرموده،صحبت می کند.گویی که می خواهد وسوسه ی زیاده خواهی راازسر دل بیرون کند تاازاینکه ازاین سفرمنصرف شده پشیمانی ببارنیاید.معنی بیت:زیاده خواهی همراه ِدردسر و سختیست و قناعت پیشه کردن،کارهارا آسان می سازد. یک تـُنگ شرابِ سرخ و معشوقی زیبارو برای تو کافی است. خشنودی ورضامندی وشکرگزاربودن، آرامش وآسایش به دنبال دارد.امّا زیاده خواهی،آدمی رامشوّش وهراسان می کند.این نکته ای اساسی درزندگانیست واغلب ِ شاعران به قانع بودن،قناعت کردن وراضی بودن راتوصیه کرده وآن را رمزوراز خوشبختی می دانند. "حافظ" در غزلی دیگربسیارزیبا وتاثیرگذارفرموده است : بشنو این نکته که خود را زغم آزاده کنیخون خوری گرطلبِ روزی ِ ننهاده کنیفـلـک بـه مـردم نـادان دهد زمــام مـُـــراد تـواهـل فضلی ودانـش هـمین گناهت بـس زمام : افسار ، عنانزمام مـُراد:مراد به اسبی تشبیه شده که افسار دارد مـُراد : آرزو ، کام در این بیت،حافظانه ورندانه نکوهش می‌کند که راه ورسم ِروزگار،بسیارنامطلوب است.میزومقام ودولت را به جاهلان ونادانان می سپارد،تحمّل کن وخون خور وخاموش باش،با روزگارکه نمی شودجنگید.درمصرع دوم خود رادلداری داده ومی فرماید:تواهل ِدانش وفضیلت ومعرفت هستی، دانشمندی گناه وجرم ِ توست.ساکت باش وباآنچه که دراختیارداری به کامرانی بپرداز. در همین روزگار هم می‌بینیم که غیرازاین نیست.کسانی باحُقه وحیله،پست ومقام ها رااشغال کرده وتمام ِ توانشان را برای سوءاستفاده،رانت خواری،اختلاس و..... صرف می کنند.!حافظ گویی که دراین زمانه زندگی می کند.!گاه می بینیم اموری را به کسانی می‌سپارند که هیچ آگاهی از آن ندارند.کسانی که حتّا ازبی کفایتی‌،قادربه تقسیم غذای حیوانات هم نیستند" کـاه را جلو سگ گذاشته‌ و استخوان را جلو الاغ ! تصوّرفرمائیدچنین مدیرانی می خواهند عدالت اجتماعی وبرابری ومساوات را برقرارنمایند! "عبید زاکانی" لطیفه‌ای دارد به این مضمون که: یک کولی با پسرش دعوا می‌کرد ومی گفت: تو هیچ کار نمی کنی و عمر به بطالت می‌گذرانی . چند بار گفتمت که مـُعـلّق زدن بیاموز و سگ ازحلقه جهانیدن، و طناب بازی یادگیرتا از عمر ِخود بهره مند شوی ، اگر از من نشنوی به خدا تـو را به مدرسه می سپارن تا آن علم مـُرده شویی وتقسیم ارث و...بیاموزی و دانشمند شوی و تا زنده‌ای در مذلّت وفقر وبدبختی بمانی و یک جو از هیچ جا حاصل نتوانی کرد.!"صوفیِ شهربین که چون لُقمه ی شُبه می خوردپاردُمش درازباد آن حَیَوان ِ خوش علف!هـوای مـسـکـن مـألـوف و عـهــد یـار قـدیـم ز رهــروان سـفـرکــرده عــذرخواهـت بـس مألوف : الفت و انس گرفته شده عـهـد : پیمان "هـوا" دو معنا دارد : 1- هوا ، آب و هوا 2- علاقه ، میل و تمایل ، آرزو ، "مسکنِ مألوف": شهر و دیار ِ آشنا و مانوس منظور همان شیراز است . معنی بیت : درادامه ی ِ سخنان قبلی که شاعرازبه سفررفتن منصرف شد به خودش یادآورمی شود که: نگران ِ این مباش که همسفرانت ازاینکه با آنها نرفتی،دلگیرشوند توعذرقابل قبولی داری، برای پوزش خواستن از آنها دو بهانه و عذربگویی کافیست: یکی پیمانی که با دوست قدیمی داری(محبوب) و یکی هم علاقه ی شدید به شیراز.بااین دوبهانه آنها قانع خواهندشد. درجایی دیگربهانه ی نرفتن به سفر چنین بیان می فرماید.نمی دهند اجازت مرابه سیروسفرنسیم ِ باد ِمصّلا وآب ِ رکن آباد بـه مـنـّتِ دگـران خـو مـکـن کـه در دو جـهـان رضــای ایــزد و انــعــام پـادشـــاهـت بـس مـنـّت : نکویی و احسان خود را به رخ دیگران کشیدن اِنـعـام : عطا و بخشش نکته ی جالب این بیت این است که: "رضای خداوند" مربوط به آخرت و "انعام پادشاه" مربوط به این دنیاست. "حُسن طلب" هم دارد : یعنی با زیرکی ورندانه سعی کرده پادشاه را درعمل ِ انجام گرفته قراردهد. معنی بیت : بازهم خطاب به خودش می فرماید: منّت پذیرمباش وبه این عادت زشت، خومگیر، زیرا که خشنودی پروردگار در آن جهان و عطا و بخشش ِ پادشاه در این جهان برای تو کافی است.مناعت طبع حافظ آنقدرزیاداست که هیچ اِبایی ندارد ازاینکه با صراحت بگویدبه منّتِ هیچکس عادت نکن،هرشاعردیگری بود این سخن را ازبیم آنکه به طبع ِ شاه بربخورد ، بگونه ای دیگر می گفت. امّا آنچه که برای حافظ مهّم است حفظ ِمناعتِ طبع است نه انعام ِ پادشاه. درقدیم که سرگرمی به این تنوّع ِ امروزی نبوده،پادشاهان باشعرا مرتب جلساتی داشتند،بیتی مطرح می شد وشاعران ازآن بیت استقبال کرده وغزلی یاقصیده ای برهمان وزن وردیف وقافیه سروده می شد وپادشاه به شاعرانی که بهترین هاراسروده وتحسین همگان رابرمی انگیختند پاداش وانعام می داد.چه بسیارشاعرانی که برای بدست آوردن ِ دل ِ شاه،خودرجای سگ والاغ پادشاه قرارداده وشعرهایی بااین مضامین می سرودند تاشایدموردتشویق شاه قرارگرفته وانعامی دریافت کرده باشند. حافظ برخلاف ِسایر شعرا،همیشه حفظ ِمناعت طبع ِ خودرا دراولوّیت قرارمی داده وهیچ وقت،منّتِ دیگران به ویژه پادشاهان را نمی پذیرفته واگرانعامی ازشاه می گرفته،بسیاررندانه،هوشمندانه وحافظانه بوده است.امّاحافظ که این همه در ردّ ِمنّت ِدیگران وسواس داشته،وقتی درمقابل ِ معشوق ومحبوبِ خویش قرارمی گیرد اوضاع کاملن تغییرمی کندوبایک تغییر ِ380 درجه ای، یک منّت پذیر ِمشتاق می گردد:خونم بریز وازغم ِ عشقم خلاص کنمنّت پذیر ِ غمزه ی ِ خنجرگذارمتبه هیچ ورد دگـرنـیـسـت حاجت،ای حـافــظ ! دعــــای نـیـم‌شـب و درس صـبـحـگاهـت بـس وِرد : دعا و ذکر زیر لبدرس صبحگاه : درس خواندن در صبح زود "حافظ" به دعای نیم شب و درس صبحگاهی اعتقادِخاصی دارد.اوباورداردکه نیازیک نیم شبی دفع صدبلامی کند واگربه جایی رسیده مدیون ِ سحرخیزی ودعاهای عاشقانه ی ِ سحرگاهیست.مـرو به خواب ؛ که حافظ به بارگاه قبول ز ِورد نیم‌شب و درس صبحگاه رسـیـد. معنی بیت : ای حافظ ! دعا وراز نیازهای عاشقانه یِ سحرگاهی و درس خواندن ِ هنگام صبح، برای نیکبختی و کامروایی ِ تو کافی است و نیاز به هیچ زمزمه‌ی دیگری نـداری.بربوی ِ آنکه جُرعه ی جامت به مارسددرمصطبه،دعای توهرصبح وشام رفت.
اعظم
2017-04-23T20:43:20
تصمیم دارم واسه کار برم شیراز...این شعر زیبا اومد.. ولی میترسم.. خونوادمم مطمئنم قبول نمیکنند..خدایا خودت کمکم کن...
علی هنرمند نجف ابادی
2022-04-20T14:41:29.0895295
برای مشورت با حضرت حافظ در مورد ازدواج با فردی که در ملایر است این غزل آمد . کسی که میتواند سروده های الهی و حرف از عالم ملکوت بزند قطعا خدا را ملاقات کرده است . من تمام زندگی ام را مدیون حضرت حافظ هستم
در سکوت
2022-05-15T21:38:10.9889194
این غزل را "در سکوت" بشنوید
در سایه
2022-11-14T04:59:45.9079683
خیر دنیوی و اخروی نصیب تو ای دوست نهان «در سکوت» که چنین خوانشی بی پیرایه و روان به اشتراک گذارده ای بر همگان. 🌹🌹🌹
علی میراحمدی
2023-07-19T01:08:35.8477486
نمیدانم ..؟! «دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس »هم آیا معنی کردن میخواهد؟؟! این چه خیانتی است یا بهتر بگوییم چه جنایتی است که در حق شعر میکنیم ؟؟خب شاعر اگر میخواست که به نثر مینوشت و خیال همه را هم راحت میکرد. شاعر شعری سروده که ما بایست آن را همانطور که هست بخوانیم و دریابیم و لذت مستی آنی و لحظه ای آن را بچشیم و همراه با شعر او به جهان دیگری پا بگذاریم و از شر این واقعیت سخت و خشن حتی برای لحظه ای جدا شویم. معناکردن شعر یعنی نابود کردن آن.یعنی انسجام و تناسب و هماهنگی و هنر را تکه تکه کردن و از هم گسیختن.ای کاش هیچکس به شرح حافظ نمی پرداخت و اجازه میداد این متن همانطور که هست خوانده شود و هر مخاطب هم به اندازه فهم و درکش بهره اش را از شعر بر گیرد. عجبا که شارحان حافظ بزرگترین هنر این شاعر را که همانا ایجاز و اختصار است در نیافته اند و این چنین دنباله هایی بر اثر او افزوده اند. بیا و حال اهل درد بشنوبه لفظ اندک و معنی بسیارحافظ