گنج تاریخ ما

صفحه نخست / حافظ / غزلیات
حافظ - غزل شمارهٔ ۱ :الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
حافظ - غزل شمارهٔ ۲ :صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا
حافظ - غزل شمارهٔ ۳ :اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
حافظ - غزل شمارهٔ ۴ :صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را
حافظ - غزل شمارهٔ ۵ :دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
حافظ - غزل شمارهٔ ۶ :به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را
حافظ - غزل شمارهٔ ۷ :صوفی بیا که آینه صافیست جام را
تا بنگری صفای می لعل فام را
حافظ - غزل شمارهٔ ۸ :ساقیا برخیز و در ده جام را
خاک بر سر کن غم ایام را
حافظ - غزل شمارهٔ ۹ :رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژدهٔ گل بلبل خوش الحان را
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰ :دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱ :ساقی به نور باده برافروز جام ما
مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲ :ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
آب روی خوبی از چاه زنخدان شما
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳ :می‌دمد صبح و کله بست سحاب
الصبوح الصبوح یا اصحاب
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴ :گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵ :ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶ :خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
به قصد جان من زار ناتوان انداخت
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷ :سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸ :ساقیا آمدن عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرواد از یادت
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹ :ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق‌کش عیار کجاست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰ :روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱ :دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲ :چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳ :خیال روی تو در هر طریق همره ماست
نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴ :مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵ :شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶ :زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷ :در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگس مستش مست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸ :به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
که مونس دم صبحم دعای دولت توست
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹ :ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰ :زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱ :آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
یا رب این تأثیر دولت در کدامین کوکب است
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲ :خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳ :خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴ :رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵ :برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶ :تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷ :بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸ :بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹ :باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰ :المنة لله که در میکده باز است
زان رو که مرا بر در او روی نیاز است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱ :اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است
به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲ :حال دل با تو گفتنم هوس است
خبر دل شنفتنم هوس است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳ :صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴ :کنون که بر کف گل جام باده صاف است
به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵ :در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
صراحی می ناب و سفینه غزل است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶ :گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام است
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷ :به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
دری دگر زدن اندیشه تبه دانست
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸ :صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
گوهر هر کس از این لعل توانی دانست
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹ :روضه خلد برین خلوت درویشان است
مایه محتشمی خدمت درویشان است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۰ :به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۱ :لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
وز پی دیدن او دادن جان کار من است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۲ :روزگاریست که سودای بتان دین من است
غم این کار نشاط دل غمگین من است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۳ :منم که گوشهٔ میخانه خانقاه من است
دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۴ :ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
ببین که در طلبت حال مردمان چون است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۵ :خم زلف تو دام کفر و دین است
ز کارستان او یک شمه این است
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۶ :دل سراپرده محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۷ :آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
چشم میگون لب خندان دل خرم با اوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۸ :سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۵۹ :دارم امید عاطفتی از جناب دوست
کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۰ :آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۱ :صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
بیار نفحه‌ای از گیسوی معنبر دوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۲ :مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۳ :روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۴ :اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست
زبان خموش ولیکن دهان پر از عربیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۵ :خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
ساقی کجاست گو سبب انتظار چیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۶ :بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۷ :یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۸ :ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست
حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۶۹ :کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۰ :مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست
دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۱ :زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۲ :راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۳ :روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
منت خاک درت بر بصری نیست که نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۴ :حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۵ :خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست
تاب آن زلف پریشان تو بی چیزی نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۶ :جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا به جز این در حواله گاهی نیست
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۷ :بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۸ :دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
بشکست عهد وز غم ما هیچ غم نداشت
حافظ - غزل شمارهٔ ۷۹ :کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۰ :عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۱ :صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۲ :آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۳ :گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۴ :ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
درده قدح که موسم ناموس و نام رفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۵ :شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۶ :ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
کار چراغ خلوتیان باز درگرفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۷ :حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۸ :شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت
حافظ - غزل شمارهٔ ۸۹ :یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و برهاندم از بند ملامت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۰ :ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت
بنگر که از کجا به کجا می‌فرستمت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۱ :ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت
جانم بسوختی و به دل دوست دارمت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۲ :میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت
خوش خرامان شو که پیش قد رعنا میرمت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۳ :چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۴ :زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۵ :مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۶ :درد ما را نیست درمان الغیاث
هجر ما را نیست پایان الغیاث
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۷ :تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۸ :اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح
حافظ - غزل شمارهٔ ۹۹ :دل من در هوای روی فرخ
بود آشفته همچون موی فرخ
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۰ :دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز یاد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۱ :شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد
زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۲ :دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم هر چه باد باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۳ :روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۴ :جمالت آفتاب هر نظر باد
ز خوبی روی خوبت خوبتر باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۵ :صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
ور نه اندیشه این کار فراموشش باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۶ :تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۷ :حسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۸ :خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۰۹ :دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۰ :پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۱ :عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
عارف از خنده می در طمع خام افتاد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۲ :آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به من مسکین داد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۳ :بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تاب من به جهان طره فلانی داد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۴ :همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۵ :درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۶ :کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصل بصر دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۷ :دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۸ :آن کس که به دست جام دارد
سلطانی جم مدام دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱۹ :دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۰ :بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۱ :هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۲ :هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۳ :مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۴ :آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۵ :شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
بنده طلعت آن باش که آنی دارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۶ :جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۷ :روشنی طلعت تو ماه ندارد
پیش تو گل رونق گیاه ندارد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۸ :نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۲۹ :اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۰ :سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۱ :بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
هلال عید به دور قدح اشارت کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۲ :به آب روشن می عارفی طهارت کرد
علی الصباح که میخانه را زیارت کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۳ :صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۴ :بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
باد غیرت به صدش خار پریشان دل کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۵ :چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۶ :دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۷ :دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۸ :یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۳۹ :رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۰ :دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۱ :دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۲ :دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۳ :سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۴ :به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
که خاک میکده کحل بصر توانی کرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۵ :چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
که بود ساقی و این باده از کجا آورد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۶ :صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد
دل شوریده ما را به بو در کار می‌آورد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۷ :نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
که روز محنت و غم رو به کوتهی آورد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۸ :یارم چو قدح به دست گیرد
بازار بتان شکست گیرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۴۹ :دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۰ :ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
عارفان را همه در شرب مدام اندازد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۱ :دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی‌ارزد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۲ :در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۳ :سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
به دست مرحمت یارم در امیدواران زد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۴ :راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۵ :اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۶ :به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
تو را در این سخن انکار کار ما نرسد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۷ :هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۸ :من و انکار شراب این چه حکایت باشد
غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۵۹ :نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۰ :خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۱ :کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۲ :خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
که در دستت به جز ساغر نباشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۳ :گل بی رخ یار خوش نباشد
بی باده بهار خوش نباشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۴ :نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۵ :مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۶ :روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۷ :ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد
دل رمیده ما را رفیق و مونس شد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۸ :گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۶۹ :یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۰ :زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۱ :دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
کز حضرت سلیمان عشرت اشارت آمد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۲ :عشق تو نهال حیرت آمد
وصل تو کمال حیرت آمد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۳ :در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۴ :مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
هدهد خوش خبر از طرف سبا بازآمد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۵ :صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
که موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۶ :سحرم دولت بیدار به بالین آمد
گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۷ :نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۸ :هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وان که این کار ندانست در انکار بماند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۷۹ :رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۰ :ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۱ :بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
که به بالای چمان از بن و بیخم برکند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۲ :حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۳ :دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۴ :دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۵ :نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
تا همه صومعه داران پی کاری گیرند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۶ :گر می فروش حاجت رندان روا کند
ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۷ :دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۸ :مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
که اعتراض بر اسرار علم غیب کند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۸۹ :طایر دولت اگر باز گذاری بکند
یار بازآید و با وصل قراری بکند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۰ :کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۱ :آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۲ :سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۳ :در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۴ :سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۵ :غلام نرگس مست تو تاجدارانند
خراب باده لعل تو هوشیارانند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۶ :آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۷ :شاهدان گر دلبری زین سان کنند
زاهدان را رخنه در ایمان کنند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۸ :گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
گفتا به چشم هر چه تو گویی چنان کنند
حافظ - غزل شمارهٔ ۱۹۹ :واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۰ :دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند
پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۱ :شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
که زیرکان جهان از کمندشان نرهند
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۲ :بود آیا که در میکده‌ها بگشایند
گره از کار فروبسته ما بگشایند
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۳ :سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود
رونق میکده از درس و دعای ما بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۴ :یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۵ :تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۶ :پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۷ :یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۸ :خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
گر تو بیداد کنی شرط مروت نبود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۰۹ :قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۰ :دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۱ :دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۲ :یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
وز لب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۳ :گوهر مخزن اسرار همان است که بود
حقه مهر بدان مهر و نشان است که بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۴ :دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۵ :به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۶ :آن یار کز او خانه ما جای پری بود
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۷ :مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی گر مشکلی بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۸ :در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
تا ابد جام مرادش همدم جانی بود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۱۹ :کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۰ :از دیده خون دل همه بر روی ما رود
بر روی ما ز دیده چه گویم چه‌ها رود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۱ :چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
ور آشتی طلبم با سر عتاب رود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۲ :از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
نرود کارش و آخر به خجالت برود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۳ :هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۴ :خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۵ :ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
وین بحث با ثلاثه غساله می‌رود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۶ :ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۷ :گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۸ :گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۲۹ :بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۰ :اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۱ :گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۲ :بر سر آنم که گر ز دست برآید
دست به کاری زنم که غصه سر آید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۳ :دست از طلب ندارم تا کام من برآید
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۴ :چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۵ :زهی خجسته زمانی که یار بازآید
به کام غمزدگان غمگسار بازآید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۶ :اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۷ :نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۸ :جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
هلال عید در ابروی یار باید دید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۳۹ :رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۰ :ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۱ :معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
حقوق بندگی مخلصانه یاد آرید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۲ :بیا که رایت منصور پادشاه رسید
نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۳ :بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
از یار آشنا سخن آشنا شنید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۴ :معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۵ :الا ای طوطی گویای اسرار
مبادا خالیت شکر ز منقار
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۶ :عید است و آخر گل و یاران در انتظار
ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۷ :صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
وز او به عاشق بی‌دل خبر دریغ مدار
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۸ :ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر
زار و بیمار غمم راحت جانی به من آر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۴۹ :ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۰ :روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۱ :شب وصل است و طی شد نامه هجر
سلام فیه حتی مطلع الفجر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۲ :گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۳ :ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۴ :دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۵ :یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۶ :نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۷ :روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
پیش شمع آتش پروانه به جان گو درگیر
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۸ :هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۵۹ :منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۰ :ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز
عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نیاز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۱ :درآ که در دل خسته توان درآید باز
بیا که در تن مرده روان درآید باز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۲ :حال خونین دلان که گوید باز
وز فلک خون خم که جوید باز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۳ :بیا و کشتی ما در شط شراب انداز
خروش و ولوله در جان شیخ و شاب انداز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۴ :خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۵ :برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۶ :دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز
دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۷ :ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۸ :گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۶۹ :دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه شیراز پیک راهت بس
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۰ :درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
زهر هجری چشیده‌ام که مپرس
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۱ :دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۲ :بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وین سوخته را محرم اسرار نهان باش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۳ :اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
حریف خانه و گرمابه و گلستان باش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۴ :به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش
به بوی گل نفسی همدم صبا می‌باش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۵ :صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
وین زهد خشک را به می خوشگوار بخش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۶ :باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۷ :فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۸ :شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش
که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۷۹ :خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۰ :چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
به هر شکسته که پیوست تازه شد جانش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۱ :یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۲ :ببرد از من قرار و طاقت و هوش
بت سنگین دل سیمین بناگوش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۳ :سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۴ :هاتفی از گوشه میخانه دوش
گفت ببخشند گنه می بنوش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۵ :در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۶ :دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۷ :ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۸ :کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۸۹ :مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۰ :دلم رمیده شد و غافلم من درویش
که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۱ :ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش
بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۲ :قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
که نیست با کسم از بهر مال و جاه نزاع
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۳ :بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
شمع خاور فکند بر همه اطراف شعاع
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۴ :در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۵ :سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۶ :طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۷ :زبان خامه ندارد سر بیان فراق
وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۸ :مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق
گرت مدام میسر شود زهی توفیق
حافظ - غزل شمارهٔ ۲۹۹ :اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک
از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۰ :هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۱ :ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
حق نگه دار که من می‌روم الله معک
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۲ :خوش خبر باشی ای نسیم شمال
که به ما می‌رسد زمان وصال
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۳ :شَمَمتُ روحَ وِدادٍ و شِمتُ برقَ وصال
بیا که بوی تو را میرم ای نسیم شمال
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۴ :دارای جهان نصرت دین خسرو کامل
یحیی بن مظفر ملک عالم عادل
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۵ :به وقت گل شدم از توبهٔ شراب خجل
که کس مباد ز کردار ناصواب خجل
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۶ :اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
رسد به دولت وصل تو کار من به اصول
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۷ :هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل
هر کو شنید گفتا للهِ دَرُّ قائل
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۸ :ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
سلسبیلت کرده جان و دل سبیل
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۰۹ :عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
مجلس انس و حریف همدم و شرب مدام
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۰ :مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۱ :عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام
وز خدا دولت این غم به دعا خواسته‌ام
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۲ :بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم
للهِ حمدُ مُعتَرِفٍ غایةَ النِّعَم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۳ :بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۴ :دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۵ :به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
بیا بگو که ز عشقت چه طرف بربستم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۶ :زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۷ :فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۸ :مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم
تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۱۹ :سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم
تا به فتوی خرد حرص به زندان کردم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۰ :دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
نقشی به یاد خط تو بر آب می‌زدم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۱ :هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۲ :خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۳ :ز دست کوته خود زیر بارم
که از بالابلندان شرمسارم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۴ :گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
همچنان چشم گشاد از کرمش می‌دارم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۵ :گر دست دهد خاک کف پای نگارم
بر لوح بصر خط غباری بنگارم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۶ :در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۷ :مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۸ :من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
لطف‌ها می‌کنی ای خاک درت تاج سرم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۲۹ :جوزا سحر نهاد حمایل برابرم
یعنی غلام شاهم و سوگند می‌خورم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۰ :تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۱ :به تیغم گر کشد دستش نگیرم
وگر تیرم زند منت پذیرم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۲ :مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۳ :نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه پردازم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۴ :گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۵ :در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
حاصل خرقه و سجاده روان دربازم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۶ :مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۷ :چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۸ :من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۳۹ :خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم
دل از پی نظر آید به سوی روزن چشم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۰ :من که از آتش دل چون خم می در جوشم
مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۱ :گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
شیوه مستی و رندی نرود از پیشم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۲ :حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۳ :چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم
کز چاکران پیر مغان کمترین منم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۴ :عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم
دست شفاعت هر زمان در نیک نامی می‌زنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۵ :بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۶ :من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
محتسب داند که من این کارها کمتر کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۷ :صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۸ :دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۴۹ :دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۰ :به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۱ :حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
من لاف عقل می‌زنم این کار کی کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۲ :روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم
در لباس فقر کار اهل دولت می‌کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۳ :من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم
صد بار توبه کردم و دیگر نمی‌کنم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۴ :به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۵ :حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۶ :گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۷ :در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۸ :غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم
دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۵۹ :خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
راحت جان طلبم و از پی جانان بروم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۰ :گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر آن جا که روم عاقل و فرزانه روم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۱ :آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۲ :دیدار شد میسر و بوس و کنار هم
از بخت شکر دارم و از روزگار هم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۳ :دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۴ :ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم
همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۵ :عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم
روی و ریای خلق به یک سو نهاده‌ایم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۶ :ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم
از بد حادثه این جا به پناه آمده‌ایم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۷ :فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم
که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۸ :خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۶۹ :ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۰ :صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم
به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۱ :ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
محصول دعا در ره جانانه نهادیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۲ :بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
کز بهر جرعه‌ای همه محتاج این دریم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۳ :خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم
شطح و طامات به بازار خرافات بریم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۴ :بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۵ :صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم
وین نقش زرق را خط بطلان به سر کشیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۶ :دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۷ :ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۸ :ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۷۹ :سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم
که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۰ :بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم
که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۱ :گر چه ما بندگان پادشهیم
پادشاهان ملک صبحگهیم
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۲ :فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۳ :چندان که گفتم غم با طبیبان
درمان نکردند مسکین غریبان
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۴ :می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۵ :یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۶ :خدا را کم نشین با خرقه پوشان
رخ از رندان بی‌سامان مپوشان
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۷ :شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۸ :بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن
به شادی رخ گل بیخ غم ز دل برکن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۸۹ :چو گل هر دم به بویت جامه در تن
کنم چاک از گریبان تا به دامن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۰ :افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
مقدمش یا رب مبارک باد بر سرو و سمن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۱ :خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن
تا ببینم که سرانجام چه خواهد بودن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۲ :دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۳ :منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۴ :ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۵ :گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۶ :صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۷ :ز در درآ و شبستان ما منور کن
هوای مجلس روحانیان معطر کن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۸ :ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن
حافظ - غزل شمارهٔ ۳۹۹ :کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن
به غمزه رونق و ناموس سامری بشکن
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۰ :بالابلند عشوه گر نقش باز من
کوتاه کرد قصه زهد دراز من
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۱ :چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۲ :نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۳ :شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۴ :می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
بر در میکده می کن گذری بهتر از این
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۵ :به جان پیر خرابات و حق صحبت او
که نیست در سر من جز هوای خدمت او
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۶ :گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
از ماه ابروان منت شرم باد رو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۷ :مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۸ :ای آفتاب آینه دار جمال تو
مشک سیاه مجمره گردان خال تو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۰۹ :ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
خورشید سایه پرور طرف کلاه تو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۰ :ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
زینت تاج و نگین از گوهر والای تو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۱ :تاب بنفشه می‌دهد طرّهٔ مشکسای تو
پردهٔ غنچه می‌درد خندهٔ دلگشای تو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۲ :مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۳ :خط عذار یار که بگرفت ماه از او
خوش حلقه‌ایست لیک به در نیست راه از او
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۴ :گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو
باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۵ :ای پیک راستان خبر یار ما بگو
احوال گل به بلبل دستان سرا بگو
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۶ :خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه
که در هوای تو برخاست بامداد پگاه
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۷ :عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم به کام است الحمدلله
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۸ :گر تیغ بارد در کوی آن ماه
گردن نهادیم الحکم لله
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۱۹ :وصال او ز عمر جاودان به
خداوندا مرا آن ده که آن به
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۰ :ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه
مست از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۱ :در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۲ :ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده‌ای
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۳ :دوش رفتم به در میکده خواب‌آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب‌آلوده
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۴ :از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای
آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۵ :دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده
صد ماه رو ز رشکش جیب قصب دریده
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۶ :از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
انی رایت دهرا من هجرک القیامه
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۷ :چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
مرا ز حال تو با حال خویش پروا نه
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۸ :سحرگاهان که مخمور شبانه
گرفتم باده با چنگ و چغانه
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۲۹ :ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
طامات تا به چند و خرافات تا به کی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۰ :به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
علاج کی کنمت آخرالدواء الکی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۱ :لبش می‌بوسم و در می‌کشم می
به آب زندگانی برده‌ام پی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۲ :مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۳ :ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۴ :ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی
وان گه برو که رستی از نیستی و هستی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۵ :با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
تا بی‌خبر بمیرد در درد خودپرستی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۶ :آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
گردون ورق هستی ما درننوشتی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۷ :ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
شرح جمال حور ز رویت روایتی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۸ :سبت سلمی بصدغیها فؤادی
و روحی کل یوم لی ینادی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۳۹ :دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
کز عکس روی او شب هجران سر آمدی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۰ :سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی
خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۱ :چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
که حال ما نه چنین بودی ار چنان بودی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۲ :به جان او که گرم دسترس به جان بودی
کمینه پیشکش بندگانش آن بودی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۳ :چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری
خورد ز غیرت روی تو هر گلی خاری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۴ :شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۵ :تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۶ :صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
به یادگار بمانی که بوی او داری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۷ :بیا با ما مورز این کینه داری
که حق صحبت دیرینه داری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۸ :ای که در کوی خرابات مقامی داری
جم وقت خودی ار دست به جامی داری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۴۹ :ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۰ :روزگاریست که ما را نگران می‌داری
مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۱ :خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
تا شکر چون کنی و چه شکرانه آوری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۲ :طفیل هستی عشقند آدمی و پری
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۳ :ای که دایم به خویش مغروری
گر تو را عشق نیست معذوری
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۴ :ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۵ :عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی
ای پسر جام می‌ام ده که به پیری برسی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۶ :نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۷ :هزار جهد بکردم که یار من باشی
مرادبخش دل بی‌قرار من باشی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۸ :ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۵۹ :زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی
خط بر صحیفه گل و گلزار می‌کشی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۰ :سلیمی منذ حلت بالعراق
الاقی من نواها ما الاقی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۱ :کتبت قصة شوقی و مدمعی باکی
بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۲ :یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
یا رب چه درخور آمد گردش خط هلالی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۳ :سلام الله ما کر اللیالی
و جاوبت المثانی و المثالی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۴ :بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
خوش باش زان که نبود این هر دو را زوالی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۵ :رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۶ :این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
وین دفتر بی‌معنی غرق می ناب اولی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۷ :زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
گر چه ماه رمضان است بیاور جامی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۸ :که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۶۹ :اتت روائح رند الحمی و زاد غرامی
فدای خاک در دوست باد جان گرامی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۰ :سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۱ :ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۲ :احمد الله علی معدلة السلطان
احمد شیخ اویس حسن ایلخانی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۳ :وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۴ :هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۵ :گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۶ :نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
گذر به کوی فلان کن در آن زمان که تو دانی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۷ :دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۸ :نوش کن جام شراب یک منی
تا بدان بیخ غم از دل برکنی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۷۹ :صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۰ :ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۱ :بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۲ :ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی
اسباب جمع داری و کاری نمی‌کنی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۳ :سحرگه ره روی در سرزمینی
همی‌گفت این معما با قرینی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۴ :تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۵ :ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۶ :بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
می‌خواند دوش درس مقامات معنوی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۷ :ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۸ :سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
گفت بازآی که دیرینه این درگاهی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۸۹ :ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی
در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹۰ :در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹۱ :به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی
خیال سبزخطی نقش بسته‌ام جایی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹۲ :سلامی چو بوی خوش آشنایی
بدان مردم دیده روشنایی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹۳ :ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹۴ :ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
هر جا که روی زود پشیمان به درآیی
حافظ - غزل شمارهٔ ۴۹۵ :می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی
این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی

ده شعر تصادفی

ده شعر پربازدید

ده شعر پرکامنت

آخرین جستجوها

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است.

در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.