حافظ:نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین

عابدان آفتاب:آنان که در طیرانشان بدنبال خورشید و ماه می گردند تا جلوه خوداوند باشد برایشان.خدا را در روی او که تجلی انسان کامل است ببین.که همانا او میوه اصلی خلقت و تجلی خداوند است.

خال آن مه رو ببین.مرا پیامبر گرامیست.به روایتی آن خال بر پشت ایشان ودر روایتی دیگر در پشت کمر ایشان بوده.

از ان جا که نظامی نیز در لیلی و مجنون هنگامی که مجنون صیاد را از شکار اهوان بر حذر می دارد می گوید :دام از سر آهوان جدا کناین یک دو رمیده را رها کنبیجان چه کنی رمیده‌ای راجانیست هر آفریده‌ای راچشمی و سرینی اینچنین خوببر هر دو نبشته غیر مغضوباحتمالا برای واژه غنج هر دو معنی مورد نظر حافظ بوده است .

اینجا سخن از ناز و کرشمه ی یار است و معشوقربطی به سرین حیوان نداردغنج را بهتر است همان عشوه و کرشمه معنا کنیم از بهار:دیدم به بصره دخترکی اعجمی نسبروشن نموده شهر به نور جمال خویشمی‌خواند درس قرآن در پیش شیخ شهروز شیخ دل ربوده به غنج و دلال خویش

اینجا خواجه با غنج ما را بازی داده نخست اینکه غنج به معنی کرشمه است و دودیگر بمعنی سرین حیوان است و. هردو را میتوان در بیت خواند

سلام دوستانمتن غزل رو از نسخه ای که تصحیح نشده در اینجا می آورمکه برای دوستداران حافظ و غزل پارسی خالی از لطف نیستباشد که قبول افتدنکته ی دلکش بگویم خال آن مه رو به بینعقل و جان را بسته ی زنجیر آن گیسو به بینعیب دل کردم که وحشی گرد و هر جایی مباشگفت چشم نیم مست غنج آن آهو به بیندلدارم صبا را بند بر گردن نهادبا هواخواهان رهرو حیلت هندو به بینزاهدان از آفتاب دلبر ما غافلندای ملامتگو خدارا رو مبین ورو به بینحلقه زلفش تماشاخانه ی باد صباست جان هر صاحبدلی را بسته ی آن مو به بیناز مراد شاه منصور ای فلک سر بر متابتیزی شمشیر بنگر قوت بازو به بینحافظ ار در گوشه ی محراب می نالد رواستای نصیحت گو خدارا آن خم گیسو به بین

این طور که شما آوردید در مصرع «عابدان آفتاب ...» که هر طور فکر میکنم دلیل و منطق استفاده از این ترکیب را متوجه نمیشوم، خیلی بهتر میشود. میتوانید اطلاعات بیشتری در مورد این نسخه بدهید؟ مثلا تاریخ کتابتش؟

نـکـتـه‌ای دلـکش بـگـویم خـال آن مـَـــه‌رو بـبـیـنعقل و جان را بـستـه‌ی زنـجیـر آن گیـسو ببــیـناین غزل را حافظ در ستایش شاه منصور که پادشاهی شجاع ودلیر وبسیاروطن دوست بوده سروده است. همچنانکه ازحافظ سراغ داریم غزل راآمیخته به نکته های عرفانی نموده وبارمعنایی غزل راغنی سازی نموده است. حافظ برای شاه منصور قصیده و اشعار دیگری نیز دارد و مدح او نه ازروی تملّق ومصلحت اندیشی،بلکه از صمیم قلب و از روی ایمان و به خاطر شجاعت و شهامت و مردانگی های اوصورت گرفته است. گویند شاه منصور در سال 795 در جنگی که با تیمور کرد تا قلب لشکر و سراپرده ی ِاو پیش رفت و تیمور با چادر زنانه از خیمه فرار نمود!. سرانجام شاه منصور در جنگ با تیمور به شهادت رسید."نکته" هم به نقطه ی خال اشارت دارد وهم به معنای مطلبی ظریف ولطیف ونغزاست.معنی بیت: گوش کن یک مطلب نغز ولطیف برایت بگویم خالِ خیال انگیز آن خوش سیمای دلستان راببین. ببین که چگونه عقل وجان وهوش تسلیم جاذبه وکششِ اوشده ودرحلقه های زنجیرگیسوی نگار به بند کشیده شده اند!مطلبِ دلکش که شاعر ازآن به عنوان نکته یادکرده همین فرآیندِ سِرّآمیزوخیال پرورعشق است که درهمه حال برعقل وجان ودل غالب است. جهان وهرچه دراوهست ازابتدای خلقت یک سِیرتغییروتکامل راپیش گرفته وبی وقفه همه چیز درحالِ تغییر ودگرگونیست الّا عشق وجاذبه های زیبایی که ازابتدا به همان سیاق بوده وبنظرمی رسد تاجهان ِ هستی باقیست،عشق وعشقبازی نیزهمچنان درتجلّی خواهدبود.دراَزل پرتوحُسنت زتجلّی دَم زد عشق پیداشد وآتش به همه عالم زدشاید"خال آن مَه روببین" اشاره به خالِ صورتِ شاه منصور بوده باشد،امّااین همه ی ماجرانیست. فلسفه ی توجّه کردن به "خال" بحثِ مفصّلی درعالم عرفان است. شکل ِ ظاهری "خال" شبیهِ یک "نقطه" است البته فقط شباهتِ ظاهری نیست بلکه درمعنا نیزهمانندِ "نقطه" هست وهمین شبیهِ نقطه بودن ازلحاظ ظاهر وباطن است که آن رااینقدراسرارآمیز وجادویی کرده است. برای درک درست این نکته،نقطه راازمنظر (خطّاطان)خوشنویسان نگاه می کنیم. درعرصه ی خوشنویسی همه چیزازنقطه آغازمی شود. نقطه معیار وسنجش ِ ضخامت وباریکی واندازه ی طول وعرض ِ حروفات وکلمات است. برای مثال الف ازکشیده شدنِ "نقطه"به سمتِ پائین به اندازه ی سه نقطه خَلق می شود.اندازه ی هرنقطه نیزمیزان پهنای نوکِ قلم ِ نویسنده است. و"ب" ازکشیده شدن یک نقطه درطول به اندازه پنج نقطه و"ب" کشیده یابزرگ، به اندازه ی هفت الی یازده نقطه شکل می گیرد. تمام حروف وکلمات از"نقطه" زائیده می شود وبه عبارتی نقطه به مثابهِ نطفه هست. بنابراین نقطه مرکزوحدتِ وجودِ کلمات است وتمام کلمات ازآن تکثیرمی شودودرنهایت خط تولیدمی گردد. خداوند درنظرگاهِ عارفان همانند"نقطه" هست به این معناکه همه چیزازاوشکل گرفته وکثرت یافته است. "خـط" در فرهنگِ عرفانی، مـَدار تمام کثـرات و تعیّنات است و "نقطه" وحدتِ کثـرات و مبـدأ کثـرت است. حالا نقطه ی "خال" نیز درزیبایی همین جایگاه رادارد وتداعی کننده ی نقطه ی وحدت است. یعنی زیباییِ رخسار ازنقطه ی "خال" تکثیرمی شود. اگرتوجّه داشته باشیم هنگامی که به رخسارکسی نگاه می کنیم اگردرصورتِ اوخالی وجود داشته باشد آن خال کانونِ توجّهِ ما واقع می گردد،گویی که خال، اجزاءِ پراکنده ی زیبایی رابه یکدیگرپیوندمی زندوبه آنها وحدت می بخشد.مَدارنقطه ی بینش زخال توست مراکه قدر گوهریکدانه جوهری داند.عیبِ دل کردم که وحشی وضع و هرجایی مباشگـفـت : چـشم شیـرگـیـر و غـنـج آن آهـو بـبـیـنغـَنـج :غمزه وکرشمـه ، اَداهای فریبنده ونازکردنوحشی وضع: کسی که به هیچ روی آرام وقرارندارد وبی تابی می کند."شیـرگیـر": قوی ترازشیر شکارچیِ شیر معمولاً شیـر آهو را شکار می‌کند ، در اینجا چشم آهو است که شیر را شکار می‌کند.ازدلِ هرجایی وعاشق پیشه ی خود ایرادگرفتم که چرا اینقدرهر جایی هستی وهمانندِ وحشی ها غیرقابل کنترلی؟ آرام بگیر ومطیع ورام باش پاسخ داد: عشوه ها وحرکاتِ دلبرانه ودل ستاننده ی آن دلبرآهووَش راببین که چگونه وسوسه انگیز وفریبنده اند! گیرایی ِچشمان آن دلبر آهووَش رانگاه کن که قدرتِ شکارکردنِ شیر وازپای درآوردنِ او را هم دارند!حافظ رندانه پاسخی ازجانبِ دل به خودش می دهد که دلیلِ هرجایی بودنِ دل را بپذیرد وقانع گردد.اورانکوهش نکندو به دل حق بدهد واورا بیشتر ازپیش درک کند.به آهـوان نــظـر شیـر آفـتــاب بـگیـربه ابروان دوتا قوس مشتـری بشکنحـلـقـه‌ی زلـفـش تـمـاشـاخـانـه‌ی بـاد صـبـاستجان صـدصـاحـب دل آنـجـا بسته‌ی یک مو ببیـنمعنی بیت: حلقه های توبرتوی گیسوی یارتماشاگه نسیم سحرگاهی ِ صباست. بادصبا هرروزصبحگاهان،مشتاقانه به این تماشاگهِ خیال انگیز سرمی زند ازعطروبوی ِ آن سرمست شده ودرمیانِ حلقه های معطّربه سیروسیاحت می پردازد،باتارها وحلقه های گیسوی یاربازی می کند.حافظ بگونه ای ماهرانه صبا رادر این تماشاخانه جای داده که گویی صبانیز عاشق این تماشاگه شده ونمی تواند روزی ازسرزدن به این جلوگاهِ رویایی خودداری کند.درهرحلقه ای جانِ صدها عاشقِ شیداراببین که چگونه به بندکشیده شده اند! تردیدی نیست که همه ی این جانهایی که به بندکشیده شده اند عاشقانه ومشتاقانه پای به این تماشاخانه گذاشته اند! اصلاًتماشاخانه معمولاً جائیست که تماشاگران از روی اشتیاق وعلاقه می روند نه ازروی اجبار وبی میلی. ضمن ِ آنکه ازلحاظ فیزیکی وساختمانی نیزتماشاخانه باحلقه های گیسو تناسبِ زیبایی دارد. به استنادمستنداتِ تاریخی، در قدیم تماشاخانه ها واَماکن عمومی را گرد و حلقوی می‌ساخته‌اند. هنوزهم تماشاخانه های پهلوانان و معرکه گیران وشاهنامه خوانان خیابانی وکلاًتئاترخیابانی بصورتِ گردهم آیی شکل می گیرد. حقیقتاً عملکردِ حافظ درانتخابِ واژه هاوخَلقِ مضامین ِ بکروخیال انگیز تماشائیست.گفتی که حافظادل سرگشته ات کجاست؟درحلقه های آن خم ِگیسونهاده ایم.عابدان آفتاب از دلبـر ما غافلندای ملامت‌گـوخـدارا رومـبـیـن آن رو بـبـیـنعابدان آفتاب: خورشیدپرستان استعاره ازظاهربینانرومبین: ظاهر رامبینآن روببین: آن روی سکّه راببینمعنی بیت: خورشیدپرستان که به مذهبِ خویش می نازند وچنین می پندارند که معبود ومحبوبِ آنها چون منبع ِ نور وروشنائیست ازهمه ی معبود ها برتراست،آنها ازمحبوب ومعشوق ِ ما غافل وبی خبرهستند. ای سرزنش کننده ی ِ طریق عشق، ظاهرمبین مباش وآن روی سکّه رانیزببین. معبودِ ما همان کسیست که نورخورشید وماه وستارگان وهمه ی کائنات ازجانبِ اوست. اوجانِ همه ی هستیست وآفتاب وهمه ی سیّارات وستارگان که اینچنین نورافشانی می کنند تنها یک فروغ ِ رویِ منوّر اوهستند.شهسوارمن که مَه آئینه دار روی اوستتاج ِخورشیدِ بلندش خاکِ نَعلِ مَرکب استزلـف دل دزدش صـبــا را بــنــد بـر گــردن نهادبـا هـــواداران رهـرو حـیـلـه‌ی هندو بـبـیـنهندو: مردسیاه، درآن روزگاران، راهزنان راهندو می گفتند. حافظ به جهتِ دل دزدبودن، زلفِ سیاه راهندوگفته است. کنایه از زرنگی وچابکی درربودن دل است.معنی بیت: زلفِ دلستاننده ی دلبرچه جادو وچه جاذبه ای دارد که صبا رانیز اسیر وشیدای خودکرده است.جادویی که اَمرمَحال راممکن می سازد. بستن ِ گردنِ نسیم درحقیقت غیرممکن است! امّا جادوی زلفِ دلبرحافظِ محال اندیش، ازعهده ی آن برآمده وبندِ تعلّق برگردنِ صبا افکنده است. پس بی دلیل نیست که هرروزبه تماشاخانه ی حلقویِ زلفِ یارمی پیچد وسردرکمندش می نهد.ترفند وحیله گری این زلفِ سیاه راببین که بادوستدارانش چگونه رفتارمی کند وچه راحت آنهارااسیروگرفتارمی کند!.هم جان بدان دونرگس جادونهاده ایمهم دل بدان دوسُنبل گیسونهاده ایماین که من در جست و جوی او ز خود فارغ شدمکس ندیده‌ست و نبیند مثـلش از هر سـو بـبـیـناین بیت اشاره مستقیم به شاه منصوراست.دلیل اینکه من این همه من سنگِ اورابه سینه می زنم وبه دنبالِ پیداکردنش، ازخودبیخودشده وعاشق وشیفته ی اوشده ام بیجانیست.ازهرطرف که اورانگاه کنی، ازهریک ازویژگیهای اوسخن بگویی،هرطورکه اورا قضاوت کنی،هیچکس را (دروطن پرستی،شجاعت وجنگجویی) همانندِ اونخواهی یافت.حـافـــظ اَر در گوشه‌ی محراب می‌نـالـد رواستای نـصـیـحـت‌گـو ! خـدا را ؛ آن خــم ابــرو بـبـیـنمحراب : جائی در مسجد که سقف آن قوسی وکمانی شکل است و امام جماعت در آنجا نـمـاز می‌گزارد.معنی بیت:حافظ اگر درگوشه ی محراب به دعا وزاری پرداخته وشب وروزناله وافغان می کند بی سبب نیست ای نصیحت گو که مراازاین کار منع می کنی محض رضای خدا کیفیّتِ کمانِ ابروانِ اوراخوب نگاه کن،آیا توبه من حق نمی دهی؟ جاذبه وکشش ِ محراب گونه ی آن ابرو، مرا وادارساخته که به گوشه ی محراب پناه بیاورم وبه تضرّع وناله بپردازم؟ بااین کارآلام درونی ام اندکی تسکین می یابد!حافظ با بست درنشستن درگوشه ی محراب، آتش اشتیاق به ابروان معشوق را دردل فرومی نشاند وبادیدن ِ قوس وکمانِ محراب،خاطره ی کیفیّت ابروانش رادرجان ودل خویش زنده نگاه می دارد.درنمازم خم ابروی توبایادآمدحالتی رفت که محراب به فریادآمداز مـراد شاه مـنـصـور ای فـلـک سـر بـرمـتــــابتـیــزی شـمـشـیـر بـنـگـــر ، قوّتِ بازوببینمـُراد : خواسته ، آرزو ، کـاممـعـنـی بـیـت : ای چرخ فلک ای آسمـان، خواسته ها وآرزوهای شاه منصوررابرآورده کن وازاین اَمرسرپیچی مکن که اوشایستگی ِ دستیابی به آرزوهایش رادارد، تیزی وبُرندگیِ شمشیـر و زور بازوی ِ فوق العاده یِ اورا نـگاه کن.سپهردورخوش اکنون کند که ماه رسیدجهان به کام دل اکنون رسدکه شاه رسید

این غزل را "در سکوت" بشنوید

سلام. بیت اصلی باید نوشته شود: عابدان آفتاب از دلبر ما غافلند ای ملامتگو خدارا رو نبین و رُو ببین این بیت اشاره به خانه کعبه و عمود تابیدن خورشید بر آن هنگام اذان ظهر است. حافظ مناظرات و مباحثات علمی در عصر خویش داشت و یکی از شبهاتی که آن زمان به مسلمانان میشد این بود که  در آن زمان قبله نما وجود نداشت و مردم نماز ظهر را دقیقا رو به خورشید اقامه میکردند،  هنگام اذان ظهر خورشید دقیقا عمود بر خانه کعبه است ،و به همین دلیل ،مسلمانان را که رو به خورشید نماز میخواندند خورشید پرست مینامیدند.. اما حافظ پاسخ تمام این شبهات را به زیبایی  در یک بیت ارایه میکند. «منظور از رو اولی، بالا و رو و فوق است و «رُو» دومی،فعل امر است به معنای برو.  میگوید که ای ملامتگو و ایرادگیر،خورشید عمود بر کعبه نشانه است و ان را با خدا اشتباه نگیر و خدارا روی کعبه نبین بلکه آنجا برو و ببین که آنچه را که تو فکر میکنی  خورشید است، دراصل خانه کعبه است. البته این بیت را بنده بخام توضیح بدم باید حداقل صد تا ۱۵۰ صفحه مطلب علمی بنویسم که از حوصله خوانندگان خارج است. خداراوشاکریم که دیوان حافظ داریم.