روش های درمان اکنه

داروهای جوش با کاهش تولید روغن و تورم یا درمان عفونت باکتریایی کار می کنند. با اکثر داروهای تجویز شده آکنه ، ممکن است چهار تا هشت هفته نتیجه ندهید. ممکن است ماهها یا سالها طول بکشد تا آکنه شما کاملا پاک شود.

آکنه خود را کنترل کنید

از ایجاد زخم یا آسیب دیگر به پوست خودداری کنید

جای زخم ها کمتر دیده شود

رژیم درمانی که پزشک توصیه می کند بستگی به سن ، نوع و شدت آکنه و آنچه را که مایلید متعهد شوید. به عنوان مثال ، ممکن است لازم باشد دو بار در روز و به مدت چند هفته داروها را بشویید و استفاده کنید. داروهای موضعی و داروهایی که از راه دهان مصرف می کنید (داروهای خوراکی) اغلب به صورت ترکیبی استفاده می شوند. گزینه های درمانی برای زنان باردار به دلیل خطر عوارض جانبی محدود است.

با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای داروها و سایر روش های درمانی که در نظر دارید صحبت کنید. و قرار ملاقات های بعدی را با پزشک خود هر سه تا شش ماه یک بار انجام دهید تا زمانی که پوست شما بهبود یابد.

داروهای موضعی

رایج ترین داروهای تجویز شده موضعی برای آکنه عبارتند از:

رتینوئیدها و داروهای شبه رتینوئید. داروهایی که حاوی اسیدهای رتینوئیک یا ترتینوئین هستند اغلب برای آکنه متوسط ​​مفید هستند. اینها به صورت کرم ، ژل و لوسیون ارائه می شوند. به عنوان مثال می توان به ترتینوئین (Avita ، Retin-A ، دیگران) ، آداپالن (Differin) و تازاروتن (Tazorac ، Avage ، دیگران) اشاره کرد. این دارو را عصر ، سه بار در هفته شروع می کنید و هر روز که پوست به آن عادت می کند ، روزانه استفاده می کنید. از گرفتگی فولیکول های مو جلوگیری می کند. ترتینوئین را همزمان با بنزوئیل پراکسید استفاده نکنید.

رتینوئیدهای موضعی حساسیت آفتاب پوست شما را افزایش می دهند. همچنین می توانند باعث خشکی پوست و قرمزی به خصوص در افرادی با پوست رنگ شوند. آداپالن ممکن است به بهترین وجه تحمل شود.

آنتی بیوتیک ها. اینها با از بین بردن باکتریهای اضافی پوست و کاهش قرمزی و التهاب کار می کنند. در چند ماه اول درمان ، ممکن است از رتینوئید و آنتی بیوتیک استفاده کنید ، آنتی بیوتیک صبح و رتینوئید شب استفاده می شود. آنتی بیوتیک ها اغلب با بنزوئیل پراکسید ترکیب می شوند تا احتمال ایجاد مقاومت به آنتی بیوتیک کاهش یابد. به عنوان مثال می توان به کلیندامایسین همراه با بنزوئیل پراکسید (بنزکلین ، Duac ، دیگران) و اریترومایسین با بنزوئیل پراکسید (بنزامایسین) اشاره کرد. آنتی بیوتیک های موضعی به تنهایی توصیه نمی شوند.

داروهای خوراکی

آنتی بیوتیک ها. برای آکنه های متوسط ​​تا شدید ، ممکن است به آنتی بیوتیک خوراکی برای کاهش باکتری ها نیاز داشته باشید. معمولاً اولین انتخاب برای درمان آکنه ، تتراسایکلین (مینوسایکلین ، داکسی سایکلین) یا ماکرولاید (اریترومایسین ، آزیترومایسین) است. ماکرولاید ممکن است برای افرادی که نمی توانند تتراسایکلین مصرف کنند ، از جمله زنان باردار و کودکان زیر 8 سال یک گزینه باشد.

برای جلوگیری از مقاومت آنتی بیوتیکی ، باید در کوتاه ترین زمان ممکن از آنتی بیوتیک های خوراکی استفاده شود. و آنها باید با داروهای دیگر مانند بنزوئیل پراکسید ترکیب شوند تا خطر ایجاد مقاومت به آنتی بیوتیک کاهش یابد.

عوارض جانبی شدید ناشی از استفاده از آنتی بیوتیک برای درمان آکنه غیر معمول است. این داروها حساسیت آفتاب پوست شما را افزایش می دهند.

پیشگیری از بارداری خوراکی چهار داروی پیشگیری از بارداری خوراکی توسط FDA برای درمان آکنه در زنانی که مایل به استفاده از آنها برای پیشگیری از بارداری هستند نیز تأیید شده است. آنها محصولاتی هستند که پروژستین و استروژن را ترکیب می کنند (Ortho Tri-Cyclen 21 ، Yaz ، دیگران). ممکن است فواید این روش درمانی را برای چند ماه مشاهده نکنید ، بنابراین استفاده از سایر داروهای جوش برای چند هفته اول ممکن است به شما کمک کند.

عوارض جانبی متداول ضد بارداری خوراکی افزایش وزن ، حساسیت به پستان و حالت تهوع است. این داروها همچنین با افزایش خطر مشکلات قلبی عروقی ، سرطان پستان و سرطان دهانه رحم همراه هستند.

عوامل ضد آندروژن. اگر آنتی بیوتیک خوراکی کمکی نکند ، داروی اسپیرونولاکتون (آلداکتون) ممکن است برای زنان و دختران بزرگسال در نظر گرفته شود. این ماده با جلوگیری از تأثیر هورمون های آندروژن بر غدد تولید روغن کار می کند. عوارض جانبی احتمالی شامل حساسیت به پستان و پریودهای دردناک است.

ایزوترتینوئین. ایزوترتینوئین (Amnesteem ، Claravis ، دیگران) یکی از مشتقات ویتامین A است. ممکن است برای افرادی تجویز شود که آکنه متوسط ​​یا شدید آنها به سایر درمان ها پاسخ نداده اند.

عوارض جانبی احتمالی ایزوترتینوئین خوراکی شامل بیماری التهابی روده ، افسردگی و نقص شدید هنگام تولد است. تمام افرادی که ایزوترتینوئین دریافت می کنند باید در یک برنامه مدیریت ریسک مورد تأیید FDA شرکت کنند. و آنها باید به طور مرتب به پزشکان خود مراجعه کنند تا از نظر عوارض جانبی نظارت کنند.