دوست دارم نظر اسلام را درباره عشق وحدود آن و نحوه برخورد با آن را بدانم.
واژه «عشق» مشتق از «عشقه» به معناى میل مفرط است و «عشقه» گیاهى است که هرگاه به دور درخت مىپیچد، آب آن را مىخورد؛ در نتیجه درخت زرد شده، کمکم مىخشکد.V}«ابن منظور»؛ لسان العرب، ج۹، ص۲۲۴.{V
امّا در اصطلاح، «عشق» عبارت است از: «محبت شدید و قوى». به عبارت دیگر، عشق مرتبه عالى محبت است.V}احمد غزالى، احیاء علوم الدین، ج۴، ص۲۷۵.{V
امّا حقیقت آن است که تعریف حقیقى این واژه، ممکن نیست. محى الدین ابن عربى مىگوید: «هر کس عشق را تعریف کند، آن را نشناخته که عشق شرابى است که کسى را سیراب نکند».
«لویV}الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۲۱.{Vى ماسینیون» مىگوید: نخستین عارفان، واژه عشق را به کار نمىبردند؛ شاید از عشق زمینى و جسمانى هراس داشتند و از این رو، بیشتر از محبّت یاد مىکردند.V}ر.ک: بابک احمدى، چهارگزارش از تذکره الاولیاء عطار، ص۴۶.{V عطار گفته است:
P}پرسى تو ز من که عاشقى چیست؟{E}روزى که چو من شوى، بدانى{P
در عرف عرفان عشق بار معنایی خاصی دارد و برخی نیز معتقدند,عشق قابل تعریف علمى نیست؛ زیرا نه محسوس است و نه معقول، در حالى که در دو قلمرو «حس و عقل» تأثیر دارد. اگر تعریف کننده، خود عشق مىورزد، مسلماً تعریف او صحیح نخواهد بود؛ زیرا این پدیده غیر عادى به تمام اندیشه و مشاعر او مسلّط است؛ به عنوان مثال اگر عاشق بخواهد عشق را تعریف کند، مفاهیم موجود در تعریف، با وضع روانى عاشق رنگآمیزى مىشود و به اصطلاح «مولوى»، بوى عشق مىدهد.V}محمد تقى جعفرى، نقد و تحلیل مثنوى، ج ۳، ص۱۴۷.{V
امّا در اصطلاح، «عشق» عبارت است از: «محبت شدید و قوى». به عبارت دیگر، عشق مرتبه عالى محبت است.V}احمد غزالى، احیاء علوم الدین، ج۴، ص۲۷۵.{V
امّا حقیقت آن است که تعریف حقیقى این واژه، ممکن نیست. محى الدین ابن عربى مىگوید: «هر کس عشق را تعریف کند، آن را نشناخته که عشق شرابى است که کسى را سیراب نکند».
«لویV}الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۲۱.{Vى ماسینیون» مىگوید: نخستین عارفان، واژه عشق را به کار نمىبردند؛ شاید از عشق زمینى و جسمانى هراس داشتند و از این رو، بیشتر از محبّت یاد مىکردند.V}ر.ک: بابک احمدى، چهارگزارش از تذکره الاولیاء عطار، ص۴۶.{V عطار گفته است:
P}پرسى تو ز من که عاشقى چیست؟{E}روزى که چو من شوى، بدانى{P
در عرف عرفان عشق بار معنایی خاصی دارد و برخی نیز معتقدند,عشق قابل تعریف علمى نیست؛ زیرا نه محسوس است و نه معقول، در حالى که در دو قلمرو «حس و عقل» تأثیر دارد. اگر تعریف کننده، خود عشق مىورزد، مسلماً تعریف او صحیح نخواهد بود؛ زیرا این پدیده غیر عادى به تمام اندیشه و مشاعر او مسلّط است؛ به عنوان مثال اگر عاشق بخواهد عشق را تعریف کند، مفاهیم موجود در تعریف، با وضع روانى عاشق رنگآمیزى مىشود و به اصطلاح «مولوى»، بوى عشق مىدهد.V}محمد تقى جعفرى، نقد و تحلیل مثنوى، ج ۳، ص۱۴۷.{V