چگونه غارنشینان ابزار می ساختند؟

 به گفته ی دانشمندان و محققان دیرینه شناس، انسان پکن که در حدود ۳۰۰ هزار سال پیش می زیسته است، نخستین انسان غارنشین بوده است. انسان اولیه، زندگی خود را درجه ی اول از راه شکار می گذارند.

هر انسانی ابزارهای موردنیاز خودش را می ساخت. او با استفاده از یک چکش سنگی، تکه سنگ های بزرگ را ذره ذره می تراشید و به اندازه ای در می آورد که بتواند به راحتی در دستش بگیرد! ابزاری که بدین ترتیب ساخته می شد، بسیار زمخت بود و یک لبه ی آن نیز نسبتا تیزتر بود تا برای بریدن بعضی چیزها به کار آید. با این ابزارهای سنگی، در زمین چال می کندند، پوست درخت را می تراشیدند، چکش کاری می کردند یا بعضی چیزها را می بریدند.

بد نیست بدانید از دیگر ابزارهای زخمت اولیه، تیشه ی دستی بود. یک سر این تیشه را کمی بهتر می ساختند تا به راحتی در دست جای بگیرد. سر دیگر آن نیز از دو طرف تیز می کردند و نوکش را گرد می ساختند! تیشه ی دستی، به احتمال زیاد در کارهای بسیاری مورد استفاده قرار می گرفت؛ برای کندن زمین و درآوردن ریشه های گیاهی، شکستن دانه های سفت مانند گردو و فندق و بادام یا حتی بریدن پوست جانوران مرده و…

انسان نئاندرتال که از ۱۵۰ هزار تا ۳۰ هزار پیش می زیسته است، یک غارنشین واقعی بوده است. انسان نئاندرتال علاوه بر تیشه ی دستی، ابزارهای تخت نیز داشت. این ابزارها را به طرز ماهرانه ای از تکه سنگ های صاف و همچنین نازک با لبه ای تیز می ساختند. برخی از ابزارهای تخت را به صورت مثلثی ناقص به نوک نیزه با ابزارهای دیگر می زد و برای کندن پوست جانوران و همچنین بریدن سر جانوران شکاری، مورد استفاده قرار می داد. از دیگر ابزارهای تخت، لیسه ای بود که لبه ای خمیده داشت.

در دوره ی بعدی، که پارینه سنگی علیا یعنی از ۵۰ هزار تا ۱۰ هزار سال پیش نامیده می شد، ابزارهای تیغه ای نیز ساخته شد. این ابزارها را از لایه های بسیار نازک سنگ چخماق به صورت ابزارهای تخت تیز و بلند می ساختند. ابزارهای تیغه ای یا برنده را به شکل لیسه ی تیز، قلم های اسکنه مانند، و همچنین مته نیز می ساختند. از ابزارهای دیگر فقط برای انجام دادن یک کار استفاده می کردند؛ برای مثال از سوزن استخوانی ته سوراخ برای بهم دوختن پوست چند جانور استفاده می شد.