ریشۀ ایرانی واژۀ تاریخ
کلمۀ تاریخ (تاریق یا تاریگ زبان کُردی) را می توان به سادگی از ریشه تَرَ اوستایی و سانسکریتی به معنی گذشتن و عبور کردن گرفت و آن را در مجموع به معنی علم منسوب به گذشتگان به شمار آورد. چه این ریشه واژۀ باستان (پاسجِتان اوستایی) یعنی “منسوب به گذشته ها” نیز می باشد که فردوسی به جای تاریخ از عنوان “نامه باستان” استفاده کرده است . ولی تاریخ به معنی تقویم به احتمال زیاد ریشه عربی دارد و با کلمه ماه مربوط است.
