بیماری هپاتیت که انواع مختلفی دارد در کشور ایران بیشتر به دلایلی همچون رفتارهای پر خطر در معتادین،تاتوهای با لوازم غیر بهداشتی و غیره به وقوع می پیوندد به همین دلیل لزوم فرهنگ سازی و آموزش صحیح به منظور پیشگیری از شییوع این بیماری مرگ آفرین در کشور بسیار حائز اهمیت و مهم است.

رئیس شبکه هپاتیت ایران ضمن هشدار به کسانی که سابقه رفتار پرخطر مانند اعتیاد تزریقی، خالکوبی در محیط غیربهداشتی و خدمات پزشکی و دندانپزشکی در محل‌های نامطمئن دارند، نشانه‌های ابتلا به این بیماری را تشریح کرد.

دکتر موید علویان در گفت‌وگو با ایسنا، درباره آخرین وضعیت ابتلا به هپاتیت C در کشور گفت: در سال ۱۳۷۹ در زندان‌های کشور اپیدمی هپاتیت C حدود ۲۰ درصد بود که با توزیع سرنگ یکبار مصرف بین زندانیان و تغییر اعتیاد آنها از تزریقی به خوراکی این بیماری تا حدودی کنترل شد. در حال حاضر حدود ۱۰ درصد از زندانیان کشور به هپاتیت C مبتلا هستند. تخمین زده می‌شود که حدود ۲۰۰ هزار بیمار مبتلا به هپاتیت C در ایران وجود دارند که بیشتر آنها هنوز شناخته نشده‌اند.

وی ادامه داد: اگرچه هپاتیت C بیماری خطرناکی است ولی با درمان مناسب و تحت پیگیری بودن منظم پزشک و مراقبت بیمار از خود این افراد می‌توانند زندگی فعال و عادی داشته باشند؛ اما باید بدانیم که پیشگیری بسیار آسانتر و کم هزینه‌تر از درمان است.

رئیس شبکه هپاتیت ایران استفاده از سرنگ مشترک برای تزریق مواد مخدر، خالکوبی، حجامت، تاتو، سوراخ کردن گوش، خدمات پزشکی و دندانپزشکی در محل‌های نامطمئن و با وسایل آلوده، دریافت خون یا عضو اهدایی آلوده قبل از سال ۷۵، تماس پزشکان و کارکنان مراکز بهداشتی درمانی با خون فرد آلوده را از عوامل انتقال هپاتیت C عنوان کرد.

وی ادامه داد: در موارد نادر از مادر آلوده به این ویروس بیماری به نوزاد در حین زایمان منتقل می‌شود. اگر کسی به ابتلای خود به هپاتیت C مشکوک است از اهدای خون خودداری کند. شایع‌ترین راه انتقال هپاتیت C روش تزریقی است که بیش از ۵۰ درصد موارد را شامل می‌شود. انتقال این ویروس از راه جنسی نسبت به هپاتیت B کمتر است. همچنین شیردهی نیز موجب انتقال این بیماری نمی‌شود.

علویان درباره علائم و نشانه‌های ابتلا به این بیماری گفت: دو نوع هپاتیت C وجود دارد. نوع اول هپاتیت C حاد نامیده می‌شود و به معنی عفونت کوتاه مدت است. علائم این مرحله شبیه آنفلوآنزای خفیف است. نوع دوم هپاتیت C مزمن است و فرد دچار عفونت جدی‌تر و طولانی‌تری می‌شود. بیشتر بیماران وارد مرحله مزمن می‌شوند ولی همچنان بدون علامت باقی می‌مانند. به همین دلیل در بسیاری از موارد دیده می‌شود که فرد تا ۱۵ سال یا بیشتر تشخیص داده نشده باقی می‌ماند و به صورت اتفاق بعد از اهدای خون یا بررسی کامل پزشکی متوجه ابتلا به این بیماری می‌شود.

رئیس شبکه هپاتیت ایران، “خستگی، تب، اندک سردرد، گلودرد خفیف، کاهش اشتها، تهوع، استفراغ، درد قسمت فوقانی راست شکم (روی کبد) درد مفاصل، خارش پوست، درد عضلانی، ادرار پررنگ و زردی پوست و سفیدی چشم بیمار” را از نشانه‌های ابتلا به این بیماری معرفی کرد.

وی افزود: هپاتیت C به آهستگی موجب آسیب کبد بیمار می‌شود. حدود ۸۵ درصد افرادی که وارد مرحله مزمن بیماری می‌شوند پس از ۲۰ سال یا بیشتر دچار آسیب شدید کبد و سیروز کبدی می‌شوند، قرمزی کف دست‌ها، تورم شکم، پاها و صورت، تجمعی از عروق خونی زیر پوست، خونریزی واریسی، آسیب دستگاه عصبی و مغز از نشانه‌های سیروز کبدی هستند.