چرا بهترین دوست برای انسان خداوند است؟

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۴۱۵ «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۱۱/۰۱ ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

رفاقت با  اهل بهشت؛ ضامن پروازهای توست!

در جلسه‌ی گذشته آموختیم که نفس ما، دائماً در حال جذب از درون و بیرونِ ماست. بطوری که همه‌ی ورودی‌ها، به نفس ما شکل جدیدی می‌دهند. به عنوان مثال هر فکری که از خاطرِ ما می‌گذرد، نیز، بر نفس ما تأثیر گذاشته و این تأثیرپذیری حتی در خواب و یا بیهوشی نیز قطع نخواهد شد. پس نفس شما، دائماً در حال رشد و یا در اصطلاح، در حال «شدن» (صیرورت) است. حال اگر این رشد و صیرورت، مطابق با شرایط آخرت باشد؛ که به سعادت ابدی انسان ختم می‌شود. اما اگر مطابق با شرایط زیستی آخرت نباشد، به تولد بیمار و یا ناقص انسان به برزخ خاتمه یافته و عذاب‌های عظیم و دردناک آخرتی را با خود به دنبال خواهد داشت.

گفتیم که یکی از عواملِ فوق‌العاده قدرتمند در صیرورتِ انسان، معاشرین و دوستانِ او می‌باشند. همچنین در شرح آیه‌ی ۲۳ سوره فرقان آموختیم که یکی از حسرت‌های بزرگ اهل جهنم، دوستی‌های آنها با کسانی بودند که آنان از ذکر غافل نمودند. و همچنین آموختیم که مصداق اول ذکر، طبق روایات، حجت و راهنمای خدا در زمین یعنی امام زمان هر عصر می‌باشد. زیرا تنها کسی که می‌تواند انسان را به الله برساند، همان راهنمایی است که خداوند برای هدایتِ آنان در زمین، تعیین نموده است. حجت خدا در زمین، تنها متخصص کامل و معصومی است که بر تمام این مسیر، اشراف داشته، و می‌تواند او را به هدف نهایی خلقتش برساند. لذا هر گونه فاصله گرفتن و قطع ارتباط با پیامبران و رهبران الهی در هر عصر، مساوی است با عدم نیلِ انسان به هدف خلقت.

رفاقت با دوستانِ ناشایست، قطعاً انسان را از ارتباط‌های بهشتی، باز می‌دارد، و مانع انس گرفتنِ او و رفاقت با امام زمانش می‌گردد.

گاه یک شغل، یک سفر خارجی، یک مدرک تحصیلی، یک عضویت در شبکه‌های مجازی … می‌تواند انسان را از مسیر بهشت خارج کرده و تمام آخرت او را به آتش بکشاند.

هر انسان باید، رفت و آمد با خانواده‌ی آسمانی‌اش را بیاموزد. باید آنقدر به این رفت و آمدها ادامه بدهد که ارتباطش با تک تک اهل بیت، فرشتگان، اولیاء الهی و … به یک رابطه شخصی، خصوصی و دوستانه، تبدیل شود.

جز یک انسان حقیقی که شرافت خود را شناخته است، کسی به چنین دغدغه‌ای نخواهد رسید. خوشا به سعادت قلبی که خداوند، اذن عاشقی به آنها داده است. کمی در قلب‌هایمان تفکر کنیم، آیا قلبِ ما، تحریم رفت و آمد اهل بیت هست؟ آیا فرشتگان به قلوب ما سر می‌زنند؟

روزی چند بار، قلبمان، به فکر سر زدن به آسمان می‌افتد؟ در طول روز، چندبار هوس بهشت و اهل بهشت، قلبمان را مشغول می‌کند؟

اکتسابات روزانه‌ی ما، مشغولیات و دغدغه‌های بخش‌های پایینی ما، مانع پروازِ نفسِ ما و قد کشیدنِ روح ما می‌گردد. قلب ما، تا از مین و تعلقاتش خالی نشود، محال است هوس آسمان، در آن راه پیدا کند. اگر امروز برای رفاقت‌های آخرتی زحمت نکشیم، حسرت عظیم آخرت، گیریبانگیرمان خواهد شد.

باید مراقب باشیم؛ بی‌موقع دست به هیچ انتخاب و ارتباطی نزنیم. باید کنکاش کنیم؛ هر آنچه که بوی غیب نمی‌دهد، نباید قلب ما را به خود مشغول کند. تنها در محدوده‌ی بهشت، باید وارد انتخاب و ارتباط احساسات و عواطف زمینی به قدری قدرتمند هستند، که قادرند انسان را از صراط جدا کرده و به قعر جهنم بکشانند. باید دائماً به آغوش خدا فرار کنیم. مدام دستمان را به دست امام زمان(علیه السلام) بدهیم تا از لجن‌زار نفسمان رها شویم. رهایِ رها، آنقدر که تا خودِ خدا بتوانیم پرواز کنیم.

باید عاشقی را بیاموزیم، انتخاب کردن حول محور عاشقی را بیاموزیم، ارتباط برقرار کردن حول محور عاشقی را بیاموزیم … و فرزندانمان را به بلندای این عشق تربیت کنیم.

در آخر این آیه می‌خوانیم؛ «…وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْإِنسَانِ خَذُولًا؛ و شیطان همواره فروگذارنده انسان است». (سوره فرقان/آیه۲۹)

خداوند چنین رفقایی را به نام شیطان معرفی کرده و آنها را مزاحم سعادت انسان می‌داند.

اساساً از نگاه خداوند، معشوق‌هایی که مزاحمِ ارتباط و عشق بازی انسان با آسمان می‌شوند، شیطانِ زندگی هر انسان است. شاید بسیاری از صورت‌های مقدس، و فعالیت‌های مذهبی ما، همان شیاطینِ مورد نظر قرآن باشند و ما را از ارتباط عاشقانه و رفاقتی با آسمان، مخصوصاً امام عصرمان (عج الله) باز دارند.

مراقب باشیم؛ که هیچ معشوقی، میان ما و پروازهای عاشقانه‌ی ما، فاصله نیندازد. اگر حس کردیم، سجاده‌ی ما، پر شده از زنجیرهایی که مانع عشق‌بازیِ ما شده‌اند، سریعاً یک به یک زنجیرهایمان را پاره کنیم.

شیاطین، دقیقاً در زمانی که انسان، به آن‌ها چشم امید می‌بندد، رهایش می‌کنند؛ «وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْإِنسَانِ خَذُولًا».

اما اهل آسمان، رهایمان نمی‌کنند؛ هر لحظه و هر ثانیه منتظرند تا برگردیم و دستانمان را بگیرند و بالا بکشند.